Κερκυραϊκό Φωτογραφικό Αρχείο: Ο συνθέτης Pasquale Bonna και η «Φ.Ε. Μάντζαρος»

Οι συμπολίτες οι οποίοι πήραν τις πρώτες μουσικές γνώσεις στις αίθουσες της Φιλαρμονικής Εταιρείας Μάντζαρος θυμούνται σίγουρα τα πρώτα τους βήματα στη  ρυθμική ανάγνωση μέσα από τις σελίδες της μεθόδου Bona.

Ελάχιστοι όμως γνωρίζουν ότι η μέθοδος αυτή χρησιμοποιείται στη Μάντζαρο από  το 1904, τριάντα και περισσότερα  χρόνια πριν να κυκλοφορήσει η μετάφραση  η οποία χρησιμοποιείται ως σήμερα.

Η «Πρακτική μέθοδος μουσικής διαιρέσεως  μετά προσθήκης στοιχειωδών γνώσεων μουσικής αναγνώσεως και θεωρίας», του Pasquale Bona, μεταφράστηκε με επιμέλεια του Δ. Σ. Λαυράγκα και εκδόθηκε για πρώτη φορά στα ελληνικά το 1935.

Ο ιταλός συνθέτης και δοκιμιογράφος Pasquale Bona γεννήθηκε στην Cerignola στις 3 Νοέμβρη του 1808 και πέθανε στο  Milano στις 2 Δεκέμβρη του 1878. Σε ηλικία 20 ετών μετακόμισε στο Palermo, για να σπουδάσει μουσική  στο Real Collegio degli Spersi  (στο ωδείο της εποχής). Το 1830 πήρε πτυχίο στη σύνθεση και στο τραγούδι και ονομάστηκε μαέστρος του Collegio del Buonpastore. Από το 1838 έμεινε μόνιμα στο Μιλάνο, όπου δίδαξε τραγούδι, θεωρία και σολφέζ (από την ίδια χρονιά), αρμονία και γυναικεία φωνητική (από το  1851) και τραγούδι για άνδρες (από το 1859) στο Regio Conservatorio. Υπήρξε δάσκαλος των Amilcare Ponchielli, Arrigo Boito, Franco Faccio και Alfredo Catalani. Ήταν φίλος του Alessandro Manzoni, του οποίου μελοποίησε το χορωδιακό Adelchi για το θάνατο της Ermengarda Sparse  και τρεις ακόμα συνθέσεις Συνέθεσε διάφορα  λυρικά έργα, συμφωνίες, μουσική δωματίου, κομμάτια εκκλησιαστικής μουσικής, κομμάτια για πιάνο, κλαβιτσέμπαλο, βιολί και βιολοντσέλλο. 

Σήμερα, είναι  γνωστός κύρια για τις  διδακτικές του μεθόδους σχετικά με τη μουσική  ανάγνωση και τις πολυάριθμες συλλογές για σολφέζ. Η πλήρης Μέθοδός του για την Διαίρεση  (η οποία διδάσκεται και στην «Μάντζαρο») γράφτηκε  για τους σπουδαστές του Ωδείου του Μιλάνου και μέχρι σήμερα χρησιμοποιείται για την εισαγωγή στη μουσική ανάγνωση. Με αυτήν την Μέθοδο  διδάχτηκαν πολλές γενιές σπουδαστών τη σωστή μουσική ανάγνωση η οποία  είναι η βάση της θεωρίας της μουσικής.

Σημαντικότερα λυρικά του έργα: Il Tutore e Il Diavolo (1832), I Luna e i Perollo (1844), Don Carlo (1847), Il Gladiatore (1849), Vittoria, madre degli esercitti (1863).