– «Έλα μην κλαις Αγγελάκα! Κι ο Αϊνστάιν είχε κοπεί στα Μαθηματικά», του είπε ένας καθηγητής για να τον παρηγορήσει. (συνέντευξη στο theschooligans.gr) Μεγαλώνοντας αποφάσισε να σπουδάσει στο Πολυτεχνείο, αλλά όπως είπε τελικά διαπίστωσε ότι δεν είχε το κουράγιο να διαβάσει τόσο πολύ και έτσι μπήκε στη Βιομηχανική. Αρχικά παρακολούθησε με ενθουσιασμό στα μαθήματα, αλλά από τον πρώτο χρόνο «ξενέρωσε» ειδικά με την πολιτική ατμόσφαιρα και τις νεολαίες των κομμάτων.

Καλλιτέχνης από μικρός

Ο Γιάννης Αγγελάκας απεχθάνεται τον όρο καλλιτέχνης και δηλώνει πρώτα «άνθρωπος». Όμως είχε από μικρός το σαράκι του καλλιτέχνη. Στη lifo είχε διηγηθεί: «Μικρός μου άρεσε να στήνω μικρές θεατρικές παραστάσεις μπροστά στα άλλα παιδιά, υποδυόμενος όλους τους ήρωες των αυτοσχέδιων ιστοριών μου, πράγμα που ενοχλούσε τον πατέρα μου. Όποτε με ανακάλυπτε, με τράβαγε κατευθείαν στο σπίτι. Υποψιάζομαι πως αυτό μου το βίτσιο τον τρόμαζε σαν προοίμιο, ίσως, μιας μελλοντικής μου ομοφυλοφιλίας – πράγμα για το οποίο αργότερα διαψεύστηκε πανηγυρικά».

Η δημοσιότητα τρόμαξε τον Αγγελάκα

Η μουσική τον κέρδισε από την εφηβεία. Οι «Τρύπες», το συγκρότημα που ίδρυσε το 1983 με τον Γιώργο Καρρά, γνώρισε τέτοια επιτυχία, που ο ίδιος ο Αγγελάκας δεν ήξερε πώς να διαχειριστεί. «Με σόκαρε όλη αυτή η ενέργεια που ήρθε ξαφνικά επάνω μας. Άρχισα να αισθάνομαι άβολα, σχεδόν αρρώστησα. Με τρόμαξε το όλο πράγμα που ξαφνικά μεγάλωσε και έγινε ανεξέλεγκτο. Η ένταση, η υστερία, οι συναλλαγές, οι promoters που τα τσέπωναν. Χρειάστηκαν ένα δυο χρόνια για να καταλάβω πως θα σταθώ μέσα σ αυτό το πανηγύρι χωρίς να χαθεί η υπόστασή μου. Και σιγά- σιγά βρήκα τους τρόπους να κάνω όλη αυτή την τρέλα, συνείδηση και να τη στέλνω πίσω στον κόσμο», είπε στους σκούλιγκανς το 2007.

Ο πρώτος ομώνυμος δίσκος κυκλοφόρησε το 1985 και ηχογραφήθηκε στη Θεσσαλονίκη με ηχολήπτη τον Νίκο Παπάζογλου. Το τραγούδι «Ταξιδιάρα Ψυχή» έγινε αμέσως επιτυχία και ακούγεται μέχρι σήμερα. Τα πρώτα χρόνια οι «Τρύπες» είχαν οικονομικά προβλήματα. Ο Αγγελάκας, ακόμα και όταν έκανε περιοδείες, δούλευε και σε περιστασιακές δουλειές. Στην Κρήτη πατούσε ακόμα και σταφύλια για το μεροκάματο, ενώ στη Θεσσαλονίκη μια περίοδο μάζευε μαζί με ένα φίλο του κουρέλια από τα σκουπίδια και τα έκαναν στρώματα. Ήταν, όπως έχει πει ο ίδιος, «ρακοσυλλέκτης».

Η κατάσταση αυτή δεν κράτησε για πολύ. Οι Τρύπες σύντομα έγιναν τόσο γνωστές που το τέταρτο κατά σειρά άλμπουμ τους με τίτλο «Εννιά πληρωμένα Τραγούδια», πούλησε 40.000 αντίτυπα. Μάλιστα η δημοτικότητα του συγκροτήματος έφτασε σε τέτοιο επίπεδο, που στις αρχές του 2000 μια εταιρία βάσισε μια ολόκληρη διαφημιστική καμπάνια πάνω στις Τρύπες, για να προωθήσει τις νέες της «τρυπάτες» (δηλαδή με τρύπες), πατάτες. Το ποσό που πρότειναν στα μέλη του συγκροτήματος ήταν σχεδόν 50.000.000 δραχμές, αλλά οι Τρύπες αρνήθηκαν.

«Γεια σας είμαστε οι Τρύπες από τη Θεσσαλονίκη»

Με αυτή τη φράση ξεκινούσε συνήθως ο Αγγελάκας τις συναυλίες του συγκροτήματος, δίνοντας έτσι το στίγμα της πόλης του, που αγαπάει πολύ αλλά και που τον έχει απογοητεύσει με την αλλαγή της. «Η Θεσσαλονίκη της δεκαετίας του ’80 δεν έχει απολύτως καμία σχέση με τη Θεσσαλονίκη του 2009. Φτάνει να σταθείς στις όχθες της Τσιμισκή ένα Σαββατόβραδο και να χαζεύεις όλες αυτές τις ορδές των γλεντζέδων που στριμώχνονται σε αυτοκίνητα δανεισμένα από τράπεζες, σε ατέλειωτο traffic, με τα σκυλάδικα στο στερεοφωνικό κάργα, να χάσκουν νομίζοντας πως διασκεδάζουν. Ένα αργοκίνητο ποτάμι ηλιθιότητας», ανέφερε σε πρόσφατη συνέντευξη του.

Οι Τρύπες διαλύθηκαν το 2001. Χωρίς φασαρίες. Απλά δεν έγινε ποτέ το επόμενο τηλεφώνημα για το νέο δίσκο. Από τότε ο  Γιάννης Αγγελάκας ακολούθησε διαφορετικό δρόμο. Πότε μόνος του, πότε με άλλους καλλιτέχνες Τον ρώτησαν γιατί διαλύθηκαν οι Τρύπες και έδωσε τη δική του εκδοχή: «Γιατί σταμάτησαν να έχουν περιπέτεια. Η ατμόσφαιρα είχε αρχίσει να μην είναι τόσο συντροφική. Δεν υπήρχε χρόνος και διάθεση να ψάξουμε για καινούρια ακούσματα. Στις πρόβες κάποιοι κοιτούσαν το ρολόι».

Το συγκρότημα δεν χώρισε με άσχημο τρόπο. «Ο έρωτας με τις Τρύπες κάποτε τέλειωσε και ο καθένας ξέρει πόσο δύσκολο είναι να σαλπάρεις, αφήνοντας πίσω σου το ομορφότερο λιμάνι που έχεις συναντήσει. Να το βλέπεις να χάνεται στις φλόγες. «Η φωτιά στο λιμάνι», που λέει κι ο Παύλος στα Σπαθιά». Ο Γιάννης Αγγελάκας από το 2004 έχει ιδρύσει δική του δισκογραφική εταιρία.

Ο Γιάννης Αγγελάκας είπε…

Για την Τέχνη: «νομίζω πως όλοι οι άνθρωποι είναι από τη φύση τους εν δυνάμει σχιζοφρενείς. Έχουμε μέσα μας και την τρέλα… Η Τέχνη έχει να κάνει με τον έλεγχο και τη συμφιλίωση σου με την τρέλα σου. Κανένας δεν θεραπεύεται με την τέχνη. Κάποιοι την ελέγχουν έτσι. Κάποιοι δεν την ελέγχουν και πάνε στα τρελάδικα». Συνέντευξη στον Γιώργο Στάμκο. Για τη μουσική σήμερα: «Αυτό που θεωρείται μουσική σήμερα είναι ο τρόπος που χτενίζεσαι, που συντηρείς σφριγηλό το σώμα και πόσο όμορφος θα δείχνεις το βίντεο κλιπ και η μουσική είναι σε δεύτερη μοίρα. Το lifestyle είναι πιο σημαντικό». Συνέντευξη στο MAD. Για το χρόνο που κυλά: «Είναι φίλος ο χρόνος. Είναι δάσκαλος. Ε, δεν είμαι και ποπ σταρ. Νομίζω ότι οι ρυτίδες μου πηγαίνουνε». Για την κοινωνία σήμερα: «Θα μπορούσε να καταρρεύσει ο μύθος της καλοπέρασης, της ηλιθιότητας, της λογικής «ο καθένας για την πάρτη του». Η μεταμόρφωση της κοινωνίας από τη δεκαετία του ’80 ως σήμερα ήταν τραγική. Ένα τσούρμο από απατεώνες και ηλίθιους, ανθρώπους που νόμιζαν ότι είχαν βρει τον Παράδεισο».

Πηγή: http://news247.gr/