Ο «Πόρφυρας» Νο 163-164 με σελίδες για το Νάσο Βαγενά

Ημ / νία: 02.10.17

Ο «Πόρφυρας» Νο 163-164 ΜΕ ΣΕΛΙΔΕΣ ΓΙΑ ΤΟ ΝΑΣΟ ΒΑΓΕΝΑ

Στο νέο τεύχος του περιοδικού «Πόρφυρας» (Νο 163-164, Απρίλιος-Σεπτέμβρης 2017), που κυκλοφορεί, τον τόνο δίνουν σελίδες για τον ποιητή και κριτικό Νάσο Βαγενά. Ειδικότερα, τα κείμενα για τον Νάσο Βαγενά υπογράφουν οι: Μαντώ Μαλάμου, Μορφία Μάλλη, 

Σπύρος Τζουβέλης, Περικλής Παγκράτης, Βασίλης Λέτσιος, Δημήτρης Κόκορης, Μιχαήλα Καραμπίνη-Ιατρού, Γιώτα Τεμπρίδου, Πασχάλης Νικολάου, Αγγελική Σιδηροπούλου, Αντιγόνη Ηλιάδη, Στέφανος Κυριακού, Σωτήρης Τριβιζάς, Μαίρη Κλιγκάτση, Ζωή Κόκκα και Μάρα Ψάλτη. Στις άλλες σελίδες, ποίηση, με τις υπογραφές των, Τάσου Πορφύρη, Κώστα Θ. Ριζάκη, Guillermo Pilía (μετάφραση Γιώργος Κεντρωτής), Γ.Λ. Οικονόμου, Κωνσταντίνου Ιωαννίδη και Γιώργου Χ. Θεοχάρη. Πεζογραφία, των Γρηγόρη Τεχλεμετζή, Στέλιου Φώκου και Παναγιώτη Θωμά. Δοκίμιο-μελέτη, της Σταυρούλας Γ. Τσούπρου και της Κωστούλας Καλούδη. Τις σελίδες του «περίπλου» (επισημάνσεις, μικρές επιστροφές, κριτική) υπογράφουν οι, Άννα Γρίβα, Βασίλης Λέτσιος, Σπύρος Τζουβέλης και Βασιλική Φυτώκα.

Το επαναλαμβανόμενο κόσμημα στις σελίδες του «Πόρφυρα» είναι, όπως πάντα, του Σπύρου Αλαμάνου (1947-2011), ενώ τον σχεδιασμό του εξωφύλλου, με έργο του Δημήτρη Μηλιώτη είχε ο Αριστείδης Αυγερινός. Έργα του Δημήτρη Μηλιώτη έχουν καταχωρηθεί και στις εσωτερικές σελίδες.

Από το πρωτοσέλιδο σημείωμα της σύνταξης, που αυτή τη φορά έχει τίτλο «Νέες προσεγγίσεις»: «[…] Σημασία έχει να λαβαίνει χώρα η συζήτηση της ανάδειξης του «προϊόντος των Γραμμάτων», προεχόντως ως πνευματικού προϊόντος. Το αυτονόητο αυτό το θέτουμε γιατί εξ ανάγκης και για πρακτικούς λόγους και το «πνευματικό προϊόν» αποκτά κάποια στιγμή την «υλική» υπόστασή του. Για να φθάσει το «πνευματικό προϊόν» στον τελικό αποδέκτη του, προϋποθέτει και ένα υλικό υπόβαθρο, ανταλλάξιμο οικονομικά, αφού με μορφή βιβλίου ή περιοδικού, ή και οπωσδήποτε αλλιώς, καθίσταται ένα προϊόν καθοριζόμενο από ποικίλες οικονομικές δαπάνες προς τρίτους (π.χ. για την εκτύπωση, τη διανομή, την εκμετάλλευση κ.λπ.). Έτσι είναι σύνηθες πλέον να έχει ενταθεί η άσκηση μιας διελκυστίνδας μεταξύ συγγραφέων και εκδοτών, ακόμα και για την επιλογή των εκφραστικών μέσων στο όνομα της επικοινωνίας – δεν μιλάμε βέβαια για την ιδιαίτερη κατηγορία των λεγομένων «ευπωλήτων». Στο σημείο αυτό όμως είναι βέβαιο ότι όποια νέα γλώσσα κι αν εφευρεθεί, θα εξαρτάται πάντα από την ίδια την ιστορία των Γραμμάτων […]».