Με συγκίνηση οι εκδηλώσεις μνήμης της Γενοκτονίας των Ποντίων

Ημ / νία: 30.05.16

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ                       

Οι εκδηλώσεις μνήμης στις 22 Μαΐου της Περιφερειακής Ενότητας Ιονίων Νήσων έληξαν με μεγάλη συμμετοχή και σε συγκινησιακό κλίμα που άλλαξε  μετά από την ομιλία που έγινε από τον Πρόεδρο της Ευξείνου Λέσχης Ποντίων Κέρκυρας   στην αίθουσα  της     Λέσχης με θέμα : «Γενοκτονία -Ξεριζωμός και η συνέχεια στον Ελλαδικό χώρο» που άφησε άφωνους τους παριστάμενους επισήμους και φίλους της Λέσχης που πρώτη φορά άκουσαν  γεγονότα μέσα από ιστορικά ντοκουμέντα και μαρτυρίες για την συμπεριφορά του επίσημου Ελληνικού Κράτους ,  των γηγενών κατοίκων προς τους πρόσφυγες αλλά και για την γενική  αντιμετώπιση  της Γενοκτονίας από το 1994 έως σήμερα.

Είχε προηγηθεί δοξολογία στον Ιερό Ναό Αγ. Αντωνίου και  κατάθεση   στεφάνων στο μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη.

Η ΟΜΙΛΙΑ ΣΕ ΑΡΘΡΟ

Γενοκτονία- Ξεριζωμός και η συνέχεια       στον Ελλαδικό χώρο       

          Κατά τον  Θ. Μαλκίδη

Ποτέ άλλοτε στην παγκόσμια ιστορία δεν σημειώθηκαν τρία μαζικά εγκλήματα σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα και από τους ίδιους θύτες. Οι Έλληνες, οι Αρμένιοι, οι Ασσύριοι, υπέστησαν Γενοκτονία από τους Νεότουρκους και τους Κεμαλικούς, οι οποίοι δολοφόνησαν, βίασαν, εξανδραπόδισαν και τελικώς εκδίωξαν από τις εστίες τους, τους ιστορικούς αυτόχθονες  λαούς, λεηλατώντας και καταστρέφοντας, ταυτοχρόνως, τον πολιτισμό τους.

Μέσα όμως στη Γενοκτονία των Ελλήνων και των άλλων λαών που δολοφονήθηκαν από το φασισμό και το ρατσισμό των δασκάλων του Χίτλερ, Ενβέρ, Ταλαάτ, Τζεμάλ, Κεμάλ πασά, Τοπάλ Οσμάν, υπήρξε και μία παράλληλη μαζική δολοφονία που στοιχειοθετεί στην ουσία και στο πνεύμα της σχετικής Σύμβασης του ΟΗΕ για την πρόληψη και την καταστολή του εγκλήματος της Γενοκτονίας και του διεθνούς δικαίου, το μαζικό έγκλημα ενάντια στον ελληνικό λαό.

Το πρώτο κύμα Ποντίων προσφύγων στην Ελλάδα ήρθε το 1919-1920 .

Ακολούθησε το δεύτερο μεγάλο κύμα το ‘ 22, μετά την κατάρρευση του μικρασιατικού μετώπου.

Τo 1924 με την έναρξη της ανταλλαγής των πληθυσμών, ως απόρροια της συνθήκης της Λωζάννης (1923), θα αρχίσει η ολοκλήρωση της μετακίνησης.

Στα λοιμοκαθαρτήρια της Μακρονήσου, του Αγίου Γεωργίου Σαλαμίνας, του Καραμπουρνού στη Θεσσαλονίκη, στο Βίδο, γνωστό και ως «νησί του θανάτου» στην Κέρκυρα και άλλού θα επαναληφθούν οι σκηνές του 1920. Χιλιάδες εξαθλιωμένοι πρόσφυγες θα χάσουν τη ζωή τους στον προθάλαμο της «μητέρας-πατρίδας».

Οι πρόσφυγες της Μικρασιατικής Καταστροφής που εγκαθίστανται στις πόλεις, κατοικούν σε ειδικούς συνοικισμούς που ανεγείρονται με φτηνά υλικά και παρέχουν στοιχειώδεις συνθήκες διαμονής. Ειδικά στο λεκανοπέδιο θα συμβεί ο πρώτος μεγάλος κοινωνικός διαχωρισμός που θα απεικονιστεί και στο γεωγραφικό χάρτη. Οι πρόσφυγες θα εγκατασταθούν κυρίως στις γειτονιές του Πειραιά, στις περιφερειακές συνοικίες της Αθήνας  και σε κάποιους οικισμούς που θα δημιουργηθούν στην Αττική (Άγιος Στέφανος, Κρυονέρι). Οι ντόπιοι θα αποσυρθούν στις δικές τους γειτονιές και συνοικίες. Η αντιπροσφυγική στάση  θα διατηρηθεί για αρκετά χρόνια μετά την Καταστροφή.

Στην υπόλοιπη Ελλάδα τους εγκατέστησαν στις έρημες περιοχές και  χωριά που άφησαν οι Τούρκοι και οι Βούλγαροι κατακτητές για να αναγεννηθεί το Ελληνικό έθνος Και να κτιστεί η νέα Ελλάδα

Ο Κώστας Γαβριηλίδης θα γράψει: «Γεμάτη από στερήσεις η ζωή. Ιατροφαρμακευτική περίθαλψη καμιά. Δουλειά δεν υπήρχε πουθενά. Ζώα και γεωργικά εργαλεία για να επιδοθούμε στην καλλιέργεια δεν είχαμε… Περάσαμε μια ζωή δραματική. Ο κόσμος λιποθυμούσε από την πείνα. Τα παιδιά μας είχαν μείνει πετσί και κόκαλο…

Ο Μάρκος Βαμβακάρης, Συριανός στην καταγωγή, περιέγραψε θαυμάσια την κατάσταση αυτή: «Έμενε ο κόσμος στα βαγόνια τωνσιδηροδρόμων. Έμενε εκεί που είχε καμιά αποθήκη εγκαταλειμμένη. Τσαντίρια κάνανε. Καταστροφή, μεγάλη καταστροφή. Να μην ξαναδούν τα μάτια μας τέτοια πράγματα. Το τι τραβήξανε αυτοί οι άνθρωποι δεν λέγεται. Ατιμαστήκανε. Γίνανε χάλια, χάλια, χάλια. Άσε που ήταν ατιμασμένοι από κει με τους Τούρκους που τους καταδιώκανε. Και κατόπιν εδώ που ήρθανε τα ίδια. Προσπαθήσανε, κάνανε χίλια δυό να βρίσκουνε το ψωμί τους, μέχρι να βρουν ένα σπίτι να κάτσουνε. Αν ένας πατέρας είχε πέντε-έξη παιδιά και κορίτσια, άλλα άρπαγε ο ένας από δω, άλλα ο άλλος από κει. Καταστροφή μάνα μου… Και οι ντόπιοι δεν τους έβλεπαν με καλό μάτι. Αλλά τους βρίζανε. Χίλια δυό. Φύγετε από δω ρε! Πηγαίνετε παρά πέρα. Δεν τους κοιτάζανε. Δεν είχαν την αγάπη να πουν για στάσου, συγγενείς μας είναι, Έλληνες πραγματικοί. Να τους αγκαλιάσουμε. Δεν έγινε αυτό το πράμα, εγώ δηλαδή τι είδα. Μπορεί αλλού. Ήθελαν να τους κλέψουνε οι κλεφταράδες που ήταν εδώ πέρα. Ν’ αρπάξουν ό,τι είχαν. Να τους κλέψουνε, να τους γελάσουνε. Απατεώνες.»

Μελετώντας τα Εθνικά Αρχεία της Τουρκίας, Ο Σαΐτ Τσετίνογλου, που μιλά ανοιχτά για Γενοκτονία Ποντίων και Αρμενίων, καταδικάζοντας τα εγκλήματα των Νεοτούρκων και των κεμαλιστών, ηταν  ο κεντρικός ομιλητής στις εκδηλώσεις της ΠΟΕ για τη Γενοκτονία, στη Θεσσαλονίκη.καταγράφει την αληθινή Ιστορία, όπως μάλλον ποτέ δεν θα την παραδεχτεί η γειτονική χώρα. Αναδεικνύει την πολιτική ευθύνη ιδεολογιών που αναπτύχθηκαν στις αρχές του περασμένου αιώνα μέσα στην πατρίδα του, δείχνει με το δάχτυλο συμμάχους που συνέργησαν στο έγκλημα και προβάλλει στις εργασίες του μια παράμετρο που ελάχιστα έχει μελετηθεί: αυτήν της λεηλασίας των περιουσιών όλων των πληθυσμών που εκδιώχτηκαν από τα τότε οθωμανικά εδάφη.

Έχοντας «ξεφορτωθεί» Αρμένιους, Έλληνες του Πόντου και της υπόλοιπης Μικράς Ασίας, Ασσυρίους κ.ά., η νέα τουρκική δημοκρατία πλούτισε από τη μια μέρα στην άλλη.

Ο συνολικός αριθμός των Ποντίων προσφύγων που ήρθαν στην Ελλάδα υπολογίζεται σε  400.000 άτομα.

ΠΟΙΟ ΗΤΑΝ Το καλωσόρισμα των ντόπιων;

‘’Αχ αυτοί οι Τουρκοσπορίτες μακάρι να τους είχε  σφάξει όλους ο Κεμάλ και να μη είχε μείνει ούτε ποδάρι από δαύτους’

Το καράβι που σας έφερε αουτλάρια  συνήθης έκφραση των Κοζανητών                                                                                                                            Οι γηγενείς της υπαίθρου θα ανταγωνιστούν τους πρόσφυγες προσπαθώντας  να καταπατήσουν τα Ανταλλάξιμα κτήματα.

Χαρακτηριστική είναι η περιγραφή του κλίματος στο Ροδολίβος  Δράμας όπου φανατισμένοι ντόπιοι απειλούσαν ότι: «θα σφάξωσι, θα εκδιώξουσι τους πρόσφυγας δι’ όπλων, μαχαίρων, και ροπάλων».

Τους έδιωχναν από παντού και ούτε ένα πορτοκάλι από το δένδρο δεν τους άφηναν να κόψουν (μαρτυρία πρόσφυγα στην Κέρκυρα).

Στην Αιτωλοακαρνανία δε αν δεν υπήρχε ενας έμπορος Απόστρατος της μικρασιατικής Εκστρατείας από την Λευκάδα να περιμαζέψει τους πόντιους από τον Αγ. Νικόλαο θα είχαν λιμοκτονήσει. Γι αυτό  όταν μετά από 2 χρόνια συνήλθαν και μετακινήθηκαν στο Κιλκίς ονόμασαν μια πλατεία του Κιλκίς από ευγνωμοσύνη προς τον έμπορο πλατεία  Λευκάδος

Στην Πρώτη  Σερρών  μεσα  σε ένα βράδυ  τραυματιστήκαν βαριά από όπλα 17 σε οργανωμένη επίθεση ντόπιων και είναι άγνωστο πόσοι έζησαν  γιατί αποσιωπήθηκε το γεγονός  .

Και νομίζετε ότι όλα αυτά σταμάτησαν? Και βέβαια όχι .

Το ίδιο έγινε και με τους Έλληνες Πόντιους Πρόσφυγες  από την Ρωσία το 1957-1962 και 1988 που ακόμα τους αποκαλούν κάποιοι με την μεγαλύτερη βρισιά για τους ίδιους-Ρωσοπόντιους.

2016

Από τις 14-2 κάθε μέρα εως τις 19-2 το υπουργείο Παιδείας, με εγκύκλιο που εξέδωσε καλεί τις   Σχολικές μονάδες   να αφιερώσουν την Τετάρτη 27 Ιανουαρίου 2016, δύο διδακτικές ώρες σε εκδηλώσεις και εκπαιδευτικές δραστηριότητες για  την ημέρα μνήμης των Ελλήνων Εβραίων μαρτύρων και ηρώων του Ολοκαυτώματος.

Στις  19 ΜΑΙΟΥ ΔΕΝ ΑΝΑΚΟΙΝΩΘΗΚΕ ΤΙΠΟΤΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ ΤΩΝ ΠΟΝΤΙΩΝ .ΕΧΕΤΕ ΝΑ ΠΕΙΤΕ ΤΙΠΟΤΑ?

Θα μου πείτε εδώ από χείλη Υπουργών λέχθηκε συνωστισμός και εθνοκάθαρση κα αφαιρέθηκε η υλη για την Γενοκτονία από τα βιβλία του Λυκείου τι άλλο θα δουν τα μάτια μας θα τρίζουν τα κόκκαλα των προγόνων μας .

Τελικά ο αείμνηστος Χρήστος Αντωνιάδης μέσα από τους στίχους δίνει διαχρονικά την απάντηση σε όλους μας

Πέντε οσπίτια έχτισα κι ασ’όλα ξεσπίτουμαι

Πρόσφυγας είμ’ασο κουνί μ’, Θε μ’ θα παλαλούμαι.

Πατρίδα μ αραεύω σε αμόν καταραμένος

Σα ξένα είμαι Έλληνας και σην Ελλάδαν ξένος

Κι όμως παρά το ότι τράβηξαν κατάφεραν να κάνουν κράτος την Ελλάδα να κρατήσουν τα ήθη και τα έθιμα της Πατρίδας και να τα μεταλαμπαδεύσουν στις νεότερες γενιές που συνεχίζουμε πια στα χνάρια των προγόνων μας