Οι Ακόλαστες Εσπερίδες με τη Ναταλία Καποδίστρια ταξιδεύουν στην Ελλάδα

Mια επισκέπτριά μας γράφει για την θεατρική παράσταση "Ακόλαστες Εσπερίδες" του Ανδρέα Στάικου με τη Ναταλία Καποδίστρια που είδαμε πρόσφατα στο θέατρο Ρένα Βλαχοπούλου και το χειμώνα στο Πολύτεχνο. Διαβάστε περακάτω ...

ΡΟΥΛΑ ΚΑΛΟΥΔΗ *

ΚΥΒΕΡΝΗΤΡΙΑ στο ΘΕΑΤΡΙΚΟ ΣΑΝΙΔΙ η Ναταλία Καποδίστρια

Ταξιδεύει με τις "Ακόλαστες Εσπερίδες" του Α. Στάικου σ’όλη την Ελλάδα

Σμιλευμένη η σκηνοθεσία από την ίδια , ο σχεδιασμός των υπέροχων σκηνικών , η μουσική ταιριαστή με το νοηματικό μέρος, η εκφορά του λόγου αισθαντική , αιχμηρή και σιγαλή με τις παύσεις να συνταιριάζουν με την καταβεβλημένη περιήγηση της ηρωίδας από την μια άκρη του σκηνικού στην άλλη.

‘Εγλειψε «το νερό από το μάγουλο του» κατά τον συγγραφέα κ. Στάικο  κι από τότε ένιωσε την αγάπη η ηρωίδα του στο θεατρικό μονόλογο < Ακόλαστες Εσπερίδες> . Μια αγάπη άνευ ανθρώπινων όρων που το «δούναι» εξαντλείται μόνο μέσα από τις σαρκικές απολαύσεις το δε «λαβείν» είναι ο εξευτελισμός της  ανθρώπινης αξιοπρέπειας ποδοπατημένος  μέσα σ’ένα γοβάκι γεμάτο ερωτικές εμπειρίες οργίων.

Ο αγαπημένος της πρωταγωνίστριας όπως κάθε  κυρίαρχη πνευματική τάξη κυριεύεται από το φόβο του φρεναρίσματος της  έμπνευσης , την οποία αναζητεί μέσα στις νύχτες των ασωμάτων ψυχών και των διαλυμένων σωμάτων.

Ο  άνθρωπος πάντοτε μέσα από τα συμπόσια μετά την αχαλίνωτη κατανάλωση φαγητού και ποτού τρέχει στις  σεξουαλικές αναζητήσεις ανιχνεύοντας το δρόμο της απόλυτης ικανοποίησης… το ανεκπλήρωτο . Ο δε καλλιτέχνης την έμπνευση ….

‘Εναν αιώνα πρίν στην Βιέννη ο μεγάλος της ψυχιατρικής  Φρόυντ στο < ο πολιτισμός πηγή δυστυχίας> πρίν ακόμη εμφανιστεί η τεχνολογία με τα κανάλια και τις δεκάδες οθόνες προσδιορίζει τις πηγές πόνου του ανθρώπου στον πολιτισμό. Ο πολιτισμός με τις απαιτήσεις του  συντρίβει τον άνθρωπο αφου μετατρέπει και τα πιο ευαίσθητα μέλη του τους καλλιτέχνες σε μια μηχανή παραγωγής ποιημάτων, βιβλίων, εκπομπών, έργων τέχνης.

 Η αριστουργηματικότητα της τέχνης δεν βρίσκεται στην ατέλειωτη παραγωγή δημιουργημάτων παρά στην αληθινή έκφραση των  συναισθημάτων.

Κορύφωση  αυτού του εκπληκτικού μονόλογου η θεατρική  εικονική συνομιλία της πρωταγωνίστριας με την εμφανιζόμενη σύζυγο να  

βγαίνει σαν <τζίνι> της Ανατολής  μέσα από μία επιστολή για να αξιώσει  χρηματικές απολαβές. Το ωφελιμιστικό πνεύμα της συζύγου άλλη μια κραυγαλέα αλλοτρίωση του ατόμου .

Ανεπανάληπτη η κ Καποδίστρια Ναταλία κυβέρνησε το ρόλο της δίνοντας τον βέλτιστο εσωτερικό κόσμο του ηθοποιού ανάβοντας και φωτίζοντας με την λυχνία της δραματουργίας την στειρότητα  μιας κοινωνίας και το σαθρό περίβλημα της που είναι η χάρτινη πνευματικότητα των ανθρώπων της .

Δικαίωσε το αριστείο της από τη δραματική σχολή του Εθνικού Θεάτρου και εισήλθε όχι απλά στο πετσί του ρόλου της μα στο DNA του ρόλου της .

Οι κινήσεις του σώματος της , οι κατακλύσεις της στο ανάκλιντρο , τα τρεκλίσματα όλα πειστικά και ερεθιστικά.

Οι θεατές εισέπραξαν τα λόγια του κ Στάικου με σκεπτικισμό και μακρύτερης διάρκειας αν ήταν, πάλι θα τα άκουγαν με προσοχή.

Οι παραστάσεις που ξεκίνησαν την άνοιξη  στο «Πολύτεχνο»  έφθασαν στην Πάτρα ,για μία βραδυά  στις 15 Ιουλίου στο θέατρο "Ρένα Βλαχοπούλου ", θα συνεχιστούν  δε στην Αθήνα και σ’ όλη την Ελλάδα.

Θα ήταν ευχής έργο να ξαναπαιχθεί στο νησί μας για να το δουν όσοι θεατρόφιλοι δεν πρόφθασαν.

*είναι λογοτέχνης