Μια στιγμή μαγείας... στην Πάνω Πλατεία Κέρκυρας στην Έκθεση Βιβλίου!

Μια επισκέπτρια του site μας, η Άννα Σταυροπούλου  (φιλόλογος/επιμελήτρια κειμένων) γράφει για μια στιγμή μαγείας στις 8 Αυγούστου 2012, στην Πάνω Πλατεία της Κέρκυρας στην Έκθεση Βιβλίου.

Μια στιγμή μαγείας από το πουθενά (γιατί έτσι είναι η αληθινή μαγεία)

Τόπος: Πάνω Πλατεία.
Χρόνος: 8 Αυγούστου 2912.
Πλαίσιο: Η Έκθεση Βιβλίου.
Μάγοι: Χρήστος Χωμενίδης, Αλεξάνδρα Κ*, Γιώργος Πουλημένος, διοργανωτές της Έκθεσης, Εκδόσεις Πατάκη και ακροατήριο (όλες οι συνιστώσες είναι απαραίτητες!)

Γράφω σε ενεστώτα, καθώς η αμεσότητα του ενεστώτα με βοηθάει να εκφραστώ πιο ηχηρά, έτσι νιώθω.
Βράδυ Τετάρτης, λοιπόν, και στην Πάνω Πλατεία ένα μικρό ακροατήριο έχει συγκεντρωθεί για την παρουσίαση του βιβλίου "Ο κόσμος στα μέτρα" του του Χρήστου Χωμενίδη. Δεν είναι πολύς κόσμος, μάλλον κυρίως συγγενείς και πιστοί φίλοι – σκέφτομαι ότι ο καύσωνας αποτελεί μια καλή δικαιολογία, αλλά και πάλι… πότε άλλοτε βρίσκεις  τέτοιες ευκαιρίες;

Δε θα έπρεπε να δίνουν λίγο πιο ηχηρό παρών οι Κερκυραίοι;
Παραμερίζω τη λύπη μου γι’ αυτό και κάθομαι στη θέση μου προσέχοντας παράλληλα και διαρκώς τον 5½ ετών γιο μου δίπλα μου, που βυθισμένος στο κάθισμα παίζει με το παιχνίδι του αλλά αρπάζει κιόλας εικόνες και λέξεις από το περιβάλλον γύρω του (αυτό ακριβώς θέλω). Ένα απαλό αεράκι φυσάει, ζεστό μεν, αλλά το ευγνωμονώ, κόσμος πολύς περνάει δίπλα από τις σειρές των καθισμάτων στη συνήθη περαντζάδα του, λαμπιόνια παίζουν στα δέντρα πιο κει: η Άνω Πλατεία σφύζει από ζωή.

Την εκδήλωση ανοίγει ο Πρόεδρος των Βιβλιοχαρτοπωλών Κέρκυρας με μια λιτή παρουσίαση του έργου και τη συνεχίζει ο Γιώργος Πουλημένος με μια μεστή, μεστότατη σταχυολόγηση των κριτικών που έχουν γραφτεί για τον Χωμενίδη. Πολύ κατατοπιστική και άκρως ενδιαφέρουσα, δε με κουράζει καθόλου, αντιθέτως ο ίδιος ο συγγραφέας την κάνει πιο πικάντικη με τις χιουμοριστικές παρεμβάσεις του. Ακολουθούν οι ερωτήσεις που θέτει ο Γιώργος Πουλημένος στο συγγραφέα, γενικής φύσεως κυρίως, αλλά και πάλι ο Χωμενίδης, με το διαβολεμένο κέφι του, το χειμαρρώδη λόγο του και την εκπληκτική ευστροφία πνεύματος που τον διακρίνει, κάνει παιχνίδι συναρπαστικό. Μαθαίνεις για κείνον και το έργο του και για πολλά άλλα πράγματα μαζί. (Λέω «και πάλι» γιατί το ίδιο σκηνικό είχα βιώσει και στην προ ημερών παρουσίαση του βιβλίου Lalaland της συζύγου του Αλεξάνδρας Κ*, ηθοποιού και πολλά υποσχόμενης συγγραφέα επίσης, όπου την παρουσίασε, την προλόγισε και της πήρε συνέντευξη με αυτή την αστείρευτη παιγνιώδη διάθεση και ζωντάνια που μετατρέπει μια βαρετή εκδήλωση σε γιορτή.)

Και, αφού τελειώσουν οι ερωτήσεις, έρχεται η ώρα της ανάγνωσης ενός αποσπάσματος από το βιβλίο του, αλλά εκεί ο Χωμενίδης κάνει την ντρίμπλα και αποφασίζει να μας διαβάσει κάτι από το έργο που γράφει τώρα και το έχει σε ηλεκτρονική μορφή στο κινητό του (ή ipad; Δεν τα ξέρω αυτά τα μαραφέτια). Καλεί στη σκηνή την Αλεξάνδρα Κ* να διαβάσει. Εκείνη ξεκινά και αμέσως πλέκονται τα δίχτυα της μαγείας γύρω μας (και λέω «γύρω μας» και όχι «γύρω μου» γιατί παρατηρώ ότι όλοι στο μικρό ακροατήριο έχουν «φύγει» από το παρόν, ακόμα κι εκείνοι που δύσκολα έπιαναν το «ο χώρος του βιβλίου χειμάζεται» και άλλα τέτοια που έλεγε ο Χειμωνίδης πιο πριν), είμαστε σε άλλη διάσταση, σε άλλη εποχή, Μικρά Ασία, Καταστροφή, Κωνσταντινούπολη, ανθρώπινες ιστορίες που μπλέκονται, μυστικά και δράματα. Δεν προλαβαίνω να αποκωδικοποιήσω τις αλληγορίες, δε με ενδιαφέρει, με έχει παρασύρει ο ρυθμός του βιβλίου, έχω βουτήξει στο σύμπαν του και έχω χαθεί, θα μπορούσα να μείνω όλη νύχτα εκεί, ακούγοντας την αισθαντική φωνή της Αλεξάνδρας να μας ταξιδεύει στο χώρο και στο χρόνο.  Κι όλοι, μα όλοι γύρω έχουν χαθεί στο ίδιο σύμπαν, παιδιά μαγεμένα από το παραμύθι της γιαγιάς. Ο γιος μου με τραβάει από το φουστάνι – «Μαμά, τι εννοεί ότι έγινε στο λιμάνι; Τι είναι αυτό, τι έγινε εκεί;»–,  έχει κι αυτός μπει στο κλίμα αλλά δυσκολεύεται να παρακολουθήσει, δεν πειράζει όμως, έχει ήδη εισπράξει το κέρδος του (με το κομμάτι εκείνο του εαυτού μου που είναι ακοίμητος παρατηρητής, χωρίς να βγω από τη μαγεία, το καταγράφω στα θετικά κι αυτό, και δίνω στον εαυτό μου τα εύσημα ως μάνα γιατί έφερα το παιδί εκεί και βιώνει αυτή την εμπειρία.) Και λίγο μετά η ανάγνωση σταματάει και με ένα γκντουπ προσγειωνόμαστε απότομα στην πραγματικότητα. Για μένα, ο σκοπός του βιβλίου, ο σκοπός της συγγραφής έχει επιτευχθεί, κι ας λέει ο Χωμενίδης όλο αγωνία: «Σας άρεσε, ρε παιδιά; Να το συνεχίσω, καλό είναι;». Μας έχει πει πιο πριν ότι σκέφτεται να γράψει αυτές τις ιστορίες –ακούσματα και μνήμες από τους δικούς του– για να τις γνωρίσει και η κόρη του η Νίκη, και το ακροατήριο σύσσωμο τώρα λέει: «Ναι, να τις γράψεις και για μας». Γι’ αυτό λέω ότι ο σκοπός της συγγραφής έχει ήδη επιτευχθεί. Κι όταν φεύγουμε και περπατάμε με το γιο μου στα Μουράγια, χαζεύοντας την άλλη μαγεία, το τρελό πανηγύρι από φώτα σε ουρανό και θάλασσα (μια μαγεία για την οποία ο μη Κερκυραίος Χωμενίδης μίλησε θερμότατα λίγο πιο πριν στην εκδήλωση) και ακούω τη φωνούλα του Ιάσονα να λέει: «Μαμά, είμαι ευτυχισμένος απόψε», αισθάνομαι πληρότητα και ευτυχία να με κατακλύζει (δωρεάν, χωρίς να ξοδέψω χρήματα, την εποχή της κρίσης), κι ο κόμπος στο λαιμό που δεν μπόρεσα να αγοράσω το βιβλίο του συγγραφέα απόψε για να μου το υπογράψει διαλύεται και αναπνέω ελεύθερα.

Δεν είμαι κριτικός, είμαι ένας άνθρωπος που αγαπά με πάθος το βιβλίο από μικρό παιδί, και την ενασχόληση με αυτό την έκανα επάγγελμα στη ζωή μου –είμαι επιμελήτρια κειμένων–, κι έτσι μπορώ να πω ότι αναγνωρίζω τη μαγεία που υφαίνει η πένα του δημιουργού,  μου είναι πολύ γνώριμο το συναίσθημα και απίστευτη η απόλαυση όταν ο μυθοπλάστης σε αιχμαλωτίζει στο σύμπαν του. Σε μια εποχή λοιπόν που ο χώρος του βιβλίου χειμάζεται, όπως σωστά είπε ο Χωμενίδης, και που όλοι οι άνθρωποι του χώρου το βιώνουμε επώδυνα, είμ#αι ευγνώμων γι’ αυτή τη μαγική στιγμή, εύχομαι στους δυο συγγραφείς  πολλές τέτοιες στιγμές, εύχομαι να διατηρήσουν την ιδιαίτερη σπιρτάδα, αυθορμητισμό και δημιουργικότητα που, ως άλλο παιδί, γεννιέται μέσα από τη δική τους προσωπική χημεία, και να είναι μαζί μας και σε άλλα τέτοια. Κι είμαι μέσα, δηλώνω εθελόντρια στην οργάνωση και στη δουλειά, για την ώρα καταθέτω ό,τι βίωσα έχοντας αποφασίσει ότι είναι στάση ζωής για μένα να προβάλλω τα θετικά και να παραμερίζω τη μιζέρια, και το ίδιο μήνυμα έλαβα κι απόψε.

Με αγάπη και εκτίμηση,

Άννα Σταυροπούλου,

φιλόλογος-επιμελήτρια κειμένων