Μητέρα και Εργαζόμενη

Γράφει για το Corfuland η Ελεάννα Καλούδη από το Συμβουλευτικό Κέντρο Γονέα και Παιδιού Στηρίζω.

Είσαι μητέρα και εργαζόμενη; Τότε αυτό το κείμενο σε αφορά. Διαβάστε περισσότερα...

Μητέρα και Εργαζόμενη

Είσαι μητέρα και εργαζόμενη;

Καλείσαι να ανταπεξέλθεις σε δύο τόσο απαιτητικούς και διαφορετικούς ρόλους στην καθημερινότητά σου;

Τότε αυτό το κείμενο σε αφορά.

Πρόσεξε όμως ! Μη θεωρείς ότι μόνο οι σύγχρονες μητέρες καλούνται να  εργαστούν.

Η μητέρα  πάντα εργαζόταν!

Πώς;

Καταρχήν  στον τομέα της διαιώνισης  του ανθρώπινου είδους. Αναλάμβανε τη γέννηση, την ανατροφή και τη φροντίδα των παιδιών σε εποχές που η παιδική θνησιμότητα ήταν συχνή και η οικογένεια είχε ανάγκη από  εργατικά «χέρια».

Έπλενε ρούχα, μαγείρευε, καλλιεργούσε, έκανε τη «νοσοκόμα» αλλά και την ψυχολόγο όλων όσοι την είχαν ανάγκη (π.χ. γέροι και παιδιά!), δίδασκε στα κορίτσια της να ράβουν  και να υπακούν και  στα αγόρια της πώς θα γίνουν άντρες, ( φυσικά μέσα από την πλήρη κάλυψη των καθημερινών αναγκών τους! )

Στη σύγχρονη εποχή καλείσαι  όμως κι εσύ να  προσφέρεις οικονομικά για τη συντήρηση του σπιτικού σου και τις απαιτήσεις της ανατροφής των παιδιών σου.

Έχεις αναλάβει πιο ενεργό ρόλο στην παραγωγική διαδικασία και αυτομάτως οι ευθύνες σου έχουν αυξηθεί, οι ρόλοι σου έχουν διευρυνθεί, οι απαιτήσεις των άλλων από σένα παραμένουν μεγάλες, η αυτοπεποίθησή σου ακολουθεί τις διακυμάνσεις της διάθεσής σου και αναρωτιέσαι αν όλο αυτό που ζεις είναι ευχή ή κατάρα…

Να ξεκινήσω λοιπόν καθησυχάζοντάς σε, αφού αυτό που αποδεικνύεται μέσα από έρευνες είναι ότι η εργαζόμενη μητέρα έχει μεγαλύτερο αίσθημα αυταξίας σε σύγκριση με μια μητέρα που δεν εργάζεται.

 Με άλλα λόγια η μητέρα που εργάζεται έχει καλύτερη αντίληψη για τον εαυτό της , αισθάνεται περισσότερη αυτοπεποίθηση και βιώνει θετικότερα συναισθήματα σε σχέση με τους βασικούς ρόλους που διαδραματίζει στη ζωή της.

Επίσης, η εργαζόμενη μητέρα που τυχαίνει και να απολαμβάνει τη φύση της δουλειάς της, θεωρεί ότι καλύπτοντας εν μέρει τις ψυχικές της ανάγκες μέσα από την εργασία, αποδίδει καλύτερα και στον ρόλο της ως μητέρα, έχοντας περισσότερη διάθεση να παίξει και να ασχοληθεί ποιοτικά και ουσιαστικά με τα παιδιά της.

Απ την άλλη πλευρά, συναντάμε συχνά μητέρες με έντονο το συναίσθημα της ενοχής επειδή λόγω εργασίας αναγκάζονται να μην βλέπουν τα παιδιά τους αρκετές ώρες μέσα στην ημέρα και αυτό με τη σειρά του τους επιφέρει κι άλλα δυσάρεστα συναισθήματα όπως φόβο ότι θα χάσουν την ουσιαστική σχέση μαζί τους, ανησυχία ότι δεν τα βλέπουν να μεγαλώνουν, θλίψη σχετικά με το γεγονός της σύνδεσης των παιδιών τους με άλλους ανθρώπους στο περιβάλλον (οι οποίοι συχνά φαίνονται και πιο αρεστοί από ότι οι ίδιες…)

Σε ποια κατηγορία μαμάς ανήκεις λοιπόν;

στην εργαζόμενη που απολαμβάνει τους διαφορετικούς ρόλους στη ζωή της

ή

στην εργαζόμενη που διαρκώς «αυτομαστιγώνεται» για τις πολλές ώρες που λείπει από τα παιδιά και το κατ ’αποκλειστικότητα ,( όπως η ίδια νομίζει), φταίξιμο που έχει σε ότι αφορά την δυσκολία να προλαβαίνει όλες τις υπόλοιπες καθημερινές  απαιτήσεις που αφορούν ένα σπίτι;

Ελπίζω να ανήκεις στην πρώτη κατηγορία αλλά κάτι μου λέει ότι  είναι πιθανότερο να ανήκεις στην δεύτερη…

Βλέπεις, οι μητέρες από την φύση αλλά και από τον τρόπο που έχουμε μεγαλώσει (ως γυναίκες)  τείνουμε να είμαστε υπέρμετρα ευαίσθητες απέναντι σε αυτά που μας συμβαίνουν, ενώ η ενοχή τείνει να είναι η πιο πιστή μας συνοδός σε ό, τι κάνουμε στη ζωή μας.

Αν σε αυτό συνυπολογίσεις και την εικόνα της «μαμάς» που μας έχουν πλάσει στο μυαλό, τότε μάλλον θα πρέπει να εγκαταλείψεις κάθε τι που έχει να κάνει με σένα και να ασχοληθείς εξ ’ολοκλήρου με τα παιδιά σου. Τότε η πραότητα και η αυταπάρνηση που θα σε χαρακτηρίζουν, θα σε οδηγήσουν σε κάθαρση και αυτοσυγχώρεση ….δεν θα είσαι όμως πια ο εαυτός  σου.

Τα παιδιά, ναι, σε χρειάζονται (έχω αμφιβολίες για το «σε όλη τους τη ζωή» που συχνά ακούγεται τριγύρω), ειδικά σε ιδιαίτερα τρυφερές ηλικίες στις οποίες μαθαίνουν ότι μπορούν να αγαπηθούν και να αγαπήσουν, ότι μπορούν να εμπιστεύονται τους Σημαντικούς  Άλλους και κυρίως ότι μπορούν να έχουν εμπιστοσύνη στον εαυτό τους! Τα  πρώτα χρόνια ζωής ενός παιδιού είναι αδιαμφισβήτητα πολύ σημαντικά και θα ήταν ευχής έργον η μαμά τους να είναι κοντά , όσο περισσότερο η ζωή της επιτρέπει.

Μετέπειτα όμως οι ανάγκες του παιδιού αλλάζουν μ ε έναν παράξενο , μαγικό , μοναδικό τρόπο. Έχει ανάγκη να αισθανθεί ότι η μητέρα του είναι ευτυχισμένη κάνοντας πράγματα στα οποία εκείνο δεν συμμετέχει. Ότι η μητέρα του έχει ζωή και πέρα από εκείνο, ότι παρότι το αγαπά και το αποδέχεται χωρίς περιορισμούς ή προϋποθέσεις, δεν αποτελεί το κέντρο της ζωής της.

Λίγο περίεργο ακούγεται αυτό, ε;

Πράγματι.

Αναλογίσου όμως να αισθανόσουν ότι είσαι τα πάντα για την μητέρα σου. Ότι αν δεν έχει εσένα να φροντίζει , δεν θα απολαμβάνει πια τη χαρά. Ότι αν δεν είναι συνέχεια μαζί σου, είναι δυστυχισμένη…. δεν θα ήταν κάτι τέτοιο ένα μεγάλο βάρος  στη ψυχή σου;

Εργαζόμενη μητέρα λοιπόν.

Ή καλύτερα, Ευτυχισμένη Μητέρα.

Όπως η καθεμιά αντιλαμβάνεται την ευτυχία και αφουγκράζεται τις πραγματικές ανάγκες της ίδιας και  των παιδιών της…