Ο άνθρωπός ήταν πάντα κοντά στον ουρανό και στα άστρα του. Τον αγαπούσε τον ουρανό και τον άκουγε. Όπως τα παιδιά άκουγαν τις γιαγιάδες να τους λένε παραμύθια. Και ο ουρανός με τη σειρά του, σαν μια πολύχρονη γιαγιά που αγαπάει τα παιδιά της, κάθε βράδυ μας διηγούνταν παραμύθια διαφορετικά. Παραμύθια που δε μας νανούριζαν μόνο, αλλά και μας μάγευαν και μας διέγειραν συγχρόνως. Και μας βοηθούσαν. Μας βοηθήσαν για να επιζήσουμε πάνω στην Υδρόγειο. Μας βοηθούσαν να προσανατολιστούμε και στο χώρο και στο χρόνο.

Πολλά από τα παραμύθια αυτά ζουν ακόμη μέχρι σήμερα. Εμείς όμως δεν τα ακούμε. Η τεχνολογία μας έχει αποκόψει από τις ρίζες μας. Από την νηπιακή μας κούνια. Από την ομορφιά του έναστρου ουρανού. Ακούμε τώρα τα μέντιουμ. Τα προγράμματα των υπολογιστών. Τους αστρολόγους των Μ.Μ.Ε., είτε αυτά λέγονται τηλεοράσεις, είτε οθόνες Smartphones (τι γελοίο όνομα: smart phone= έξυπνη φωνή). Και έτσι ξεκοπήκαμε από τις ρίζες μας. Πλέουμε ανερμάτιστοι στον αιθέρα. Και τα άστρα έφυγαν μακριά. Πολύ μακριά. Σε αποστάσεις ετών φωτός.

Και αυτοί ακόμη οι ζωδιακοί αστερισμοί που μας καθόριζαν τον χρόνο στη ζωή μας, σήμερα καθορίζουν τη ζωή πολλών ανθρώπων με τα παραμύθια των αστρολόγων. Γιατί, τα σημερινά παραμύθια των αστρολόγων, μόνο τη τσέπη των αστρολόγων γεμίζουν με χρήματα και τίποτε άλλο. Κι έτσι ενώ παλιά τα παραμύθια της γιαγιάς του έναστρου ουρανού μας κρατούσαν ξύπνιους και επιζήσαμε, τα σημερινά παραμύθια των αστρολόγων μας κοιμίζουν και μας καταστρέφουν.

Γι’ αυτά τα παλιά παραμύθια του έναστρου ουρανού, και με αφορμή την επανέκδοση του βιβλίου μου ΟΥΡΑΝΟΓΡΑΦΙΑ θα σας μιλήσω τη Δευτέρα 20 Μαρτίου, ημέρα της εαρινής ισημερίας.