Κέρκυρα-Αθήνα-L.A.: Ο animator της Dreamworks Νάσος Βακάλης στο Corfuland.gr

Ο Νάσος Βακάλης, Κερκυραϊκής καταγωγής, έχει βραβευτεί με  EMMY (τα αντίστοιχα των Oscar αμερικανικά βραβεία για τις τηλεοπτικές παραγωγές) για την ταινία Off-Mikes το 2005, και είναι δημιουργός ταινιών animation.

 

H μακρά συνεργασία του με την εταιρεία Dreamworks των Spielberg-Katzenberg έχει αποκρυσταλλωθεί σε ταινίες animation που όλοι γνωρίζουμε, όπως το Spirit: Stallion of the Cimarron, Kung Fu Panda, Puss in Boots, Madagascar 3,  και το πρόσφατο Turbo, ενώ έχει προηγηθεί η συνεργασία του με την Warner Bros (Quest for Camelot).

Η κερκυραϊκή καταγωγή του Νάσου Βακάλη (και οι δύο γονείς του είναι Κερκυραίοι) μάς έκανε να τον αναζητήσουμε και να συζητήσουμε για την καριέρα του στο animation.

Στη συνέντευξη που ακολουθεί ο Νάσος Βακάλης, που γεννήθηκε στην Αθήνα, αλλά μένει πια μόνιμα στο Los Angeles, μιλά στο Corfuland.gr και τον Βασίλη Κρουστάλλη.

ΒΚ: Πώς προέκυψε η σχέση σου με το animation; Ζωγράφιζες όταν ήσουν μικρός, έβλεπες ταινίες ή και τα δύο;

Νάσος Βακάλης: Είχα ασχοληθεί με την ζωγραφική από παιδική ηλικία, νομίζω την πρώτη μου ζωγραφιά που απεικονίζει ένα παγόνι την έχει ακόμη φυλαγμένη κάπου η μητέρα μου, ενώ το ενδιαφέρον μου για τα κινούμενα σχέδια είχε αρχίσει από πολύ νωρίς, βλέποντας κυρίως ταινίες της Disney. Aπό τότε είχα αρχίσει να συνειδητοποιώ ήταν ότι δεν με ενδιέφερε κάποια άλλη σταδιοδρομία παρά κάτι σχετικό με τις εικαστικές τέχνες.

Οι γονείς μου έβλεπαν το ταλέντο μου, αλλά ένας πολύ γνωστός ζωγράφος (που γενικά είχε θετικά σχόλια για τη δουλειά μου), εκνευρίστηκε όταν του είπα ότι με ενδιαφέρει το κινούμενο σχέδιο, το οποίο και αποκάλεσε βλακείες.

Μετά από τρεις αποτυχημένες προσπάθειες να μπω στην Σχολή Καλών Τεχνών,  μια συγκυρία με στέλνει να  μαθητεύσω για ένα χρόνο κοντά στον Ιορδάνη Ανανιάδη.  Εκεί έμαθα πολλά και κάναμε αρκετές δουλειές και διαφημιστικά ώσπου μια μέρα προσφέρθηκε ο αδερφός της μητέρας μου, ο Μητροπολίτης Νew Jersey Σίλας της Αμερικανικής Αρχιεπισκοπής (κι αυτός γεννημένος στην Κέρκυρα), να με απαλλάξει από μια πιθανή τέταρτη αποτυχία στην Σχολή Καλών Τεχνών και να με φέρει στην Αμερική για να σπουδάσω ό,τι θέλω, ακόμη και κινούμενο σχέδιο!

BK: Το επαγγελματικό σου έργο ξεκινά με το Μην ταϊζετε την αρκούδα το 1989, όταν ήσουν ήδη φοιτητής στο φημισμένο  CalArts. Το όνειρο όλων των φοιτητών είναι να εργαστούν στην Disney. Το δικό σου ποιο ήταν;

ΝΒ: Η ταινία αυτή ήταν η δεύτερη ταινία που έκανα σαν φοιτητής πλέον στο CalArts. Αρχικά πήγα στο Pratt Institute της Νέας Υόρκης, αλλά το τμήμα κινούμενων σχεδίων ήταν μικρό. Bρήκα το CalArts στην Καλιφόρνια, έκανα αίτηση και παρακάλεσα τον θείο μου και τους γονείς μου να συνεχίσω εκεί τις σπουδές μου. Αλλά στο CalArts δεν είχα κάποια δουλειά κινούμενων σχεδίων να δείξω, έτσι έπρεπε να ξανακάνω αίτηση τον επόμενο χρόνο με έτοιμη ταινία.

Συνεργάστηκα ξανά με τον Ιορδάνη Ανανιάδη στην Ελλάδα κι έκανα αρκετό animation, γυρίσματα με ζελατίνες σε τρικέζα, καθώς και πολλά γυρίσματα linetest που τελικά έστειλα στο CalArts και αυτοί με την σειρά τους τελικά με δέχτηκαν στη σχολή. Στο δεύτερο έτος έγινε η ταινία Μην ταϊζετε την αρκούδα, και διαγωνίστηκε τελικά στο Φεστιβάλ Δράμας (όπου πήγαν οι γονείς μου). Παρότι το CalArts έχει στενή σχέση με το studio Disney, μέχρι στιγμής οτέ δεν εργάστηκα για την Disney πέρα από κάποιες παραγωγές για τις οποίες είχε εξωτερικούς συνεργάτες.

BK: Το 1995 εργάζεσαι σε ένα από τα μεγαλύτερα studio, την Warner Bros, αρχίζοντας με το Quest for Camelot, ενώ το 1998 ξεκινά η συνεργασία σου με την Dreamworks, που συνεχίζεται ως σήμερα (Joseph: King of Dreams, Spirit: Stallion of the Cimarron, Bee Movie, Kung Fu Panda, Turbo). Τι θεωρείς πιο σημαντικό από την ως τώρα καριέρα σου στο studio; Ποιοι άνθρωποι σε σημάδεψαν, και ποια πράγματα έμαθες μέσα από μια πολύ εντατική διαδικασία παραγωγής ταινιών;

NB: Όλες οι αναφορές που κάνετε είναι σωστές εγώ όμως θα πρόσθετα ότι η πιο σημαντική μου δουλειά έγινε πριν από την Warner Bros. Πως μπορεί κανείς να ξεχάσει την πρώτη του δουλειά σε ένα πραγματικά οργανωμένο στούντιο; Αυτό για εμένα ήταν το στούντιο Suliivan- Bluth. Αυτοί οι άνθρωποι με ανακάλυψαν, με πήραν από την σχολή και μου έδωσαν εργασία σαν σχεδιαστή κινούμενων σχεδίων και μου έκαναν και τα χαρτιά μου για να μείνω στην Αμερική. Εκεί πραγματικά εμαθα να σχεδιάζω κινούμενα σχέδια. Εκεί γνώρισα πάρα πολλοίς ταλαντούχους amimators και έμαθα και εγώ την τέχνη δίπλα τους.

Quest for Camelot, 1998 (c) Warner Bros

Μπορεί να μην το γνωρίζει ο καθένας αλλά για να γίνει κάποιος σχεδιαστής κινούμενων σχεδίων υπάρχει μια ολόκληρη ιεραρχία που πρέπει σιγά σιγά να ανεβεί, από σχεδιαστής ενδιάμεσων σχεδίων σε βοηθός και από βοηθός σε σχεδιαστή κινούμενων σχεδίων. Αυτοί την πρώτη κιόλας βδομάδα άρχισαν και μου δίνουν τις δικές μου σκηνές να κάνω. Δεν μπορούσα να το πιστέψω! Εκεί επειδή το στούντιο δεν ήταν και πολύ μεγάλο, έμαθα πολλά και για άλλα τμήματα της παραγωγής και τελικά νομίζω ήταν το καλύτερο σχολείο τόσο για έμενα όσο και για όλους τους άλλους νέους σχεδιαστές που είχαν.

Άλλη μεγάλη εμπειρία για έμενα ήταν το Joseph: King of Dreams. Δεν είναι περίεργο που αναφέρομαι συχνά στις μικρότερες παραγωγές της καριέρας μου; Αυτό είναι γιατί εκεί μαθαίνει κάνεις, επειδή εκεί θα χρειαστείς να βγεις έξω από τα όρια της ειδικότητας σου και να κάνεις και κάτι νέο. Μπορεί το Joseph: King of Dreams να είναι ταινία της Dreamworks, αλλά δεν την έκανε το κυρίως στούντιο, είχε ένα μικρο επιτελείο σχεδιαστών. Έξαλλου έτσι δένεσαι και περισσότερο με τους ανθρώπους.

Σήμερα τα διάφορα στούντιο έχουν τμήματα σε άλλες πόλεις, αλλού γίνεται το ένα πράγμα και αλλού το άλλο, κάνουν 3 η 4 ταινίες σγχρόνως, καλά-καλά δεν ξέρεις ποιους άλλους έχουν στο ίδιο το τμήμα που εσύ δουλεύεις και νέα πρόσωπα έρχονται και φεύγουν καθημερνά.

ΒΚ: Ξεκινήσατε με τον Παναγιώτη Ράππα την εταιρεία παραγωγής TIMELAPSE στην Ελλάδα το 2001. Οι 2 τηλεοπτικές ταινίες (Το ποντίκι που ήθελε να αγγίξει ένα αστεράκι, Ένα δέντρο μια φορά) είχαν μεγάλη επιτυχία στην ΕΡΤ. Ήταν προφανώς η πρώτη φορά που είχες τον έλεγχο μιας ολόκληρης παραγωγής ενός ανεξάρτητου studio. Πες μας γι' αυτή την εμπειρία.

ΝΒ: Τον Παναγιώτη τον γνώρισα σε ένα ταξίδι της Warner στην Αγγλία. Γίναμε φίλοι και αργότερα ήρθε στο Λος Άντζελες για μια δουλειά που του προσφέρθηκε, και αποφασίσαμε να γυρίσουμε στην Ελλάδα να κάνουμε την εταιρία αυτή.. Μπορώ να πω πως με το Το “Ένα ποντίκι που ήθελε να αγγίξει ένα αστεράκι” είχα ασχοληθεί αρκετά. Είχα έρθει στο στούντιο στην Αθήνα για 3 μήνες και είχα κάνει και πολύ δουλειά από την Αμερική μέσω Internet και με ένα στούντιο στην Ινδία που μας βοηθούσε. Εκεί δουλέψαμε και με τον Άγγελο Ρούβα έναν άλλα αξιόλογο σχεδιαστή και σκηνοθέτη κινούμενων σχεδίων με φοβερά οργανωτικά προσόντα και ταλέντο.

Σε λιγότερο βαθμό ήταν η σχέση με το “Ένα δέντρο μια φορά” μια και κάπου στην μέση της παραγωγής παρουσιάστηκε μια διαφωνία με τον Παναγιώτη και οι δρόμοι μας χώρισαν, και η ταινία οριοθέτησε την σχέση μου τόσο με την εταιρία όσο και με τον Παναγιώτη.

BK: Τα τελευταία χρόνια, παράλληλα με την δραστηριότητα στην Dreamworks, κάνεις και τις δικές σου ανεξάρτητες ταινίες. Το νοσταλγικό Human Nature το είδαμε στο 2ο Be there! Corfu Animation Festival το 2012. Τι συμβουλή δίνεις στους νέους δημιουργούς που τους ενδιαφέρει η τέχνη του animation, αλλά οι ανεξάρτητες ταινίες που θέλουν να κάνουν δεν είναι εύκολο να χρηματοδοτηθούν;

NB: Η μόνη συμβουλή που μπορώ να δώσω στους νέους που ασχολούνται με το αντικείμενο είναι η υπομονή. Το κινούμενο σχέδιο είναι μια διαδικασία που θέλει φοβερή υπομονή και επιμονή. Δεν γίνεται απο την μια στιγμή στην άλλη. H νέα μου ταινία, “Dinner For Few” πήρε σχεδόν τρία χρόνια, το πιο εύκολο και μικρής διάρκειας “Human Nature” πηρε σχεδόν οκτώ μήνες και όλα τα μοντέλα ήταν έτοιμα από πριν.

Το κινούμενο σχέδιο που γίνεται με το χέρι παίρνει ακόμη περισσότερο χρόνο, έχει φοβερές δυσκολίες. Το σχεδιαζόμενο στο χέρι έχει όλα τα σχεδιαστικά προβλήματα με τις φόρμες, τις εκφράσεις το σχέδιο γενικά, το τρισδιάστατο που έχει να κάνει με υπολογιστές έχει τα δικά του τεχνικά προβλήματα, και βέβαια την εξάρτηση από την τεχνολογία που είναι κάτι που από μόνο του θέλει γνώσεις άλλης μορφής, φαντάζομαι το puppet animation που δεν το έχω δοκιμάσει έχει τα δικά του κατασκευαστικά προβλήματα.

Όλα αυτά έρχεται μια στιγμή που συσσωρεύονται και ειδικά όταν κάνει κάποιος μια προσωπική δουλειά δοκιμάζουν την αντοχή του. Εκεί είναι που συχνά λες ότι είναι καλύτερα να μην δουλεύει κάποιος μόνος του, γιατί έτσι έχει μόνο στον εαυτό του να δώσει μια δικαιολογία άμα είναι να τα παρατήσει σε σχέση με ένα σύνολο συνεργατών από το οποίο μπορεί να αντλήσει υποστήριξη και βοήθεια.

Εγώ προσωπικά χρηματοδοτώ μόνος μου τις ταινίες μου. Οι ταινίες της TIMELAPSE χρηματοδοτούνταv κυρίως το κράτος από διαφόρους φορείς με κεντρικό άξονα την ΕΡΤ, αλλά για τις προσωπικές μου ταινίες δεν έχω αντλήσει χρήματα από πουθενά. Βέβαια δεν ήταν τεράστιο κόστος λόγω του ότι δεν υπήρχαν πολλοί συνεργάτες.

Ξέρω όμως άτομα τα οποία χρειάστηκαν χρήματα και τα βρήκαν μέσω ιστότοπων όπως το Kickstarter. Αυτό προϋποθέτει επιπλέον δουλειά στα συστήματα κοινωνικής δικτύωσης, και να έχεις πολλούς φίλους που να σου δώσουν ο καθένας λίγα χρήματα με ανταλλαγή κάποιο DVD η αφίσα μετά την ολοκλήρωση της ταινίας.

ΒΚ: Η τελευταία ταινία animation μικρού μήκους που τελείωσες (και αναμένεται η πρεμιέρα της μέσα στο 2014) , το Δείπνο για λίγους, είναι αρκετά ελληνική. Αναφέρεται στην οικονομική κρίση που και σήμερα μαστίζει την χώρα, αλλά ως ταινία τρόμου! Πες μας λίγα περισσότερα γι' αυτήν

ΝΒ: Η ταινία  Dinner for Few ξεκίνησε σαν ιδέα όταν μιλούσα στο τηλέφωνο με έναν φίλο σχετικά με την οικονομία παρομοιάζοντας τούς ανθρώπους με τις γάτες στις ταβέρνες. Όταν τις ταΐζεις όλα είναι καλά, όταν όμως δεν υπάρχει κάτι να φάνε ή να πέσει από το τραπέζι εκτός του ότι σε ζαλίζουν ζητώντας συνεχώς τροφή στο τέλος πηδούν και πάνω στο τραπέζι να πάρουν ή να κλέψουν κάτι. Νομίζω ότι την ίδια ήμερα αποφάσισα να την κάνω ταινία.

Βέβαια έπρεπε να γράψω ένα σενάριο και να βάλω και άλλες ιδέες μέσα, αλλά η βασική ιδέα ήρθε έτσι πάνω στην συζήτηση. Ένα πράγμα που πρέπει να τονίσω είναι ότι η ταινία δεν στοχεύει αποκλειστικά να πει την Ελληνική ιστορία.

Dinner for Few (c) Nassos Vakalis

Είναι ένα παγκόσμιο φαινόμενο που παρατηρείται γενικά με την εξουσία αλλά νομίζω άμα πω περισσότερα μάλλον θα μαρτυρήσω το τέλος της ταινίας. Πάντως υπάρχουν αρκετά στοιχειά στη ταινία που δικαιολογημένα κανείς μπορεί να ταυτίσει τα δρώμενα με το τι γίνεται στην Ελλάδα.

Το στοιχείο του τρόμου είναι κάτι που συνδέεται με τα γεγονότα, και είναι και το αποτέλεσμα των γεγονότων. Είναι αλήθεια ότι στο τέλος της ταινίας χύνεται αίμα, αλλά μήπως όλη η ανθρώπινη ιστορία δεν έχει έτσι γραφτεί; όλες οι επαναστάσεις και όλες οι μεγάλες κοινωνικοπολιτικές αλλαγές; Ο σκοπός είναι να μην χύνεται και να πηγαίνει χαμένο. Εκει επικεντρώνεται η ταινία, στο αποτέλεσμα που δυστυχώς δεν διαφέρει και πολύ από αυτό που το δημιούργησε. [Περισσότερα για την ταινία εδώ]

ΒΚ: Τι θυμάσαι από τα παιδικά σου χρόνια στην Κέρκυρα; Έχεις αρκετό καιρό να έρθεις στο νησί, και πώς την βλέπεις στο πέρασμα του χρόνου; Θα έφτιαχνες ποτέ ταινία animation με θέμα την Κέρκυρα;

ΝΒ: Στην Κέρκυρα έχω να έρθω από το 2006 που ήρθα με την γυναίκα μου. Η αλήθεια είναι ότι όταν ήμουνα μικρός και πήγαινα γυμνάσιο και αργότερα λύκειο ερχόμαστε πιο συχνά με τους γονείς μας που και οι δυο είχαν γεννηθεί στην Πόλη της Κέρκυρας άλλα μέναμε μόνιμα στη Αθηνά.

Το πρώτο μου ταξίδι το είχα κάνει με τον πάτερα μου και την αδερφή μου και πρέπει να ήμασταν 8 η 9 ετών τότε και ήρθαμε στο νησί για το καλοκαίρι και μείναμε στην Δασιά. Ήταν το πρώτο μεγάλο ταξίδι που κάναμε και θυμάμαι περάσαμε υπέροχα. Είχαμε κάνει όμως αρκετές φορές και Πάσχα στην Κέρκυρα και από ό,τι θυμάμαι είχε τις ιδιαιτερότητες του.

Τώρα σε σχέση με τις παλιές αυτές εποχές και το ποιο πρόσφατο ταξίδι η μόνη αλλαγή που μου έκανε εντύπωση ήταν η τουριστική ανάπτυξη κυρίως στα βόρεια και νότια του νησιού και το γεγονός ότι εντελώς τυχαία συνάντησα τρεις φίλους από το Λος Άντζελες, οι δύο να κάνουν διακοπές και ο άλλος να έχει μετακομίσει εκεί για τα καλά! Ελπίζω δε σε ένα μελλοντικό ταξίδι στην Ελλάδα να καταφέρω να φέρω και εγώ τα δικά μου παιδιά στο νησί που ειμαι σίγουρος ότι θα το αγαπήσουν.

ΒΚ: Νάσο, ευχαριστούμε πολύ για τον χρόνο σου, και θα περιμένουμε να σε δούμε κι από κοντά στην Κέρκυρα.

ΝΒ: Κι εγώ ευχαριστώ.
 

επιμέλεια: Βασίλης Κρουστάλλης