Ο Δημήτρης Βασιλάκης στους κορυφαίους τζαζίστες του κόσμου

Ημ / νία: 25.02.15

Γράφει η Βάσω Μιχοπούλου για την Ημερισία

Και ξαφνικά τα φώτα χαμηλώνουν, οι κουβέντες σταματούν και ο σαξοφωνίστας Δημήτρης Βασιλάκης ανεβαίνει στη σκηνή και αρχίζει να συνομιλεί με το κοινό του στη γλώσσα της τζαζ, ενώ το πιάνο "σχολιάζει" διακριτικά τον αυτοσχεδιασμό του.

Ακριβώς τότε καταλαβαίνεις ότι ο καλλιτέχνης ανιχνεύει το μυστικιστικό της στιγμής για να στο μεταδώσει. Της στιγμής που κάνει τη κάθε νότα να δείχνει μοναδική, ωραία, απαραίτητη, αναπόφευκτη. …I fall in love too easily, I fall in love too fast.., παίζει το τραγούδι και ο ίδιος με μια ωμή ανεμελιά σου δίνει την εντύπωση πως γνωρίζει καλά αυτό που κάνει…

Δεν είναι τυχαίο που το BBC τον έχει "βαφτίσει" Έλληνα Θεό της μεταμοντέρνας έκφρασης " (Hellenic God of post modern expression) και το όνομά του φιγουράρει στις λίστες με τους κορυφαίους τζαζίστες του κόσμου. Ο "Θεός της τζαζ" έχει αυτοσχεδιάσει με το σαξόφωνό του μπροστά σε δύο Έλληνες Προέδρους Δημοκρατίας και σε τρείς πρωθυπουργούς και έχει αφήσει άφωνο, με τον μοναδικό τρόπο που σολάρει, τον πρώην Πρόεδρο των ΗΠΑ Μπιλ Κλίντον κατά τη διάρκεια μιας επίσημης επίσκεψης στην Αθήνα το 1999. "Του έκανα "κλικ" γιατί μίλησα στη γλώσσα της τζαζ, που είναι ό, τι καλύτερο έχει δώσει η Αμερική στον πλανήτη. Είναι η μουσική που αγαπάει και παίζει και ο ίδιος. Του έκανα εντύπωση γιατί είμαι ένας Έλληνας που παίζει τόσο καλά τζαζ", σχολιάζει ο ίδιος χαμογελώντας.

Η ζωή του Έλληνα δημιουργού, χρόνια τώρα, μοιράζεται μεταξύ της μιας και της άλλης πλευράς του Ατλαντικού. Ο ίδιος μετράει συνεργασίες με τους μεγαλύτερους θρύλους της τζαζ, όπως ο Jeff "Tain" Watts, David Liebman, Abdullah Ibrahim, Theodosii Spassov, Ralph Peterson, Marc Johnson, Dan Wall, Andy Sheppard, Essiet Essiet, Ron Affif, Adam Nussbaum, Ron McClure, Jamie Cullum, Sylvia Cuenca, Juliet Kelly, Alex Foster, Milcho Leviev, Tia Fuller, Kim Thompson, Craig Bailey, Deborah Davis, Rex Richardson, Nikolas Simion, Ed Schuller, και Art Blakey, Freddy Hubbard, Michael Brecker, Joe Henderson, Clark Terry, Mingus Big Band, Blue Note All Stars, ενώ έχει πετύχει το ακατόρθωτο, να κάνει δύο sold out shows σε χώρο 1.500 ατόμων, Δευτέρα βράδυ, στο Linkoln Centre στη Ν.Υόρκη!

Ήταν άγνωστος ακόμη στον χώρο, όταν εντυπωσίασε τους υπεύθυνους της Candid Records, της μεγαλύτερης δισκογραφικής εταιρίας της Αγγλίας, η οποία μέσα δύο μέρες, πεπεισμένη για το ταλέντο του, ηχογράφησε το πρώτο του άλμπουμ με τον τίτλο "Secret Path" το 1997 και του έκλεισε συμβόλαιο για άλλα δύο.

Η λίστα με τις επιτυχίες του κορυφαίου καλλιτέχνη όμως, είναι μεγάλη. Ο ίδιος, ανάμεσα σε άλλα, είναι μέλος της διεθνούς ένωσης σχολών της τζαζ (International Association of Schools of Jazz ) και εκπρόσωπος της Ελλάδας, έχει διευθύνει την Big Band του Δήμου Αθηναίων, έχει παρουσιάσει πολλά μουσικά εκπαιδευτικά προγράμματα στο Μέγαρο Μουσικής, ενώ έχει διδάξει από το 2000 ως το 2007 στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο και στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας.

Σαξοφωνίστας, performer, συνθέτης , εκπαιδευτικός, ποιητής, συγγραφέας…

Από όλα αυτά ο Δημήτρης Βασιλάκης κρατάει μόνο το σαξοφωνίστας, βρίσκει υπερβολικές τις εκπληκτικές κριτικές που έχει πάρει για τις εκάστοτε εμφανίσεις και τα άλμπουμ του, καθώς και όλους τους χαρακτηρισμούς που του αποδίδονται κατά καιρούς και δεν μπορεί να δικαιολογήσει το γιατί συγκαταλέγεται στους θρύλους της τζαζ αυτή τη στιγμή σε ολόκληρο τον κόσμο. Πιστεύει ότι γεννήθηκε απλά για να παίζει τζαζ και χαίρεται πολύ γιατί σε ολόκληρο τον πλανήτη αναγνωρίζεται τόσο πολύ ένας μουσικός που απλά είναι Έλληνας. Και μπορεί αυτό το "secret path" του πρώτου του άλμπουμ να συμβόλιζε απλά ένα πέρασμα από το ένα μουσικό τέμπο στο άλλο, για εκείνον είναι ένα ανοικτό μονοπάτι πάνω στο οποίο βαδίζει πολλά χρόνια, ακολουθώντας τη διαίσθησή του και πάντα "με μια διάθεση τυχοδιωκτισμού", όπως ο ίδιος λέει, χωρίς να παρεκκλίνει.

Και αυτή είναι η μεγάλη πρόκληση. "Νομίζω πως δεν θα μπορούσα να δημιουργήσω αν έμπαινα σε γνωστά κανάλια και αν επέλεγα τα σίγουρα", συμπληρώνει ο ίδιος καθισμένος στο μπαράκι του χώρου Τέχνης "Αίτιον", όπου μόλις ξεκίνησε να εμφανίζεται φέτος. Έχει μόλις επιστρέψει από το London Jazz Festival , όπου παίζει εκεί από το 1998 και έχει αρχίσει να σκέφτεται το πώς θα "στήσει" την επόμενη εμφάνισή του εκεί πλαισιωμένος από Έλληνες καλλιτέχνες, σε ένα διήμερο "Hellenic Jazz Festival". Tην ίδια ώρα ετοιμάζει την καινούργια του δισκογραφική δουλειά που φέρει τον τίτλο "Περσεφόνη", ενώ ταυτόχρονα, προβληματίζεται για το πώς θα μοιράσει το χρόνο του ανάμεσα στη Ν. Υόρκη, όπου θέλει να βρεθεί για ένα δεκαήμερο και στο Λονδίνο όπου σκοπεύει να μιλήσει για τη "Τζαζ δημοκρατία" , ακριβώς όπως έκανε και στο TEDxAthens το 2013. "Έπαιξα και δύο κομμάτια στο TEDxAthens και ακόμη δεν έχουν ανέβει στο διαδίκτυο και αυτό είναι και το παράπονό μου. Θέλω να το γράψεις αυτό. Τώρα, αυτός ο συνδυασμός της ελληνικής καταγωγής μου με το θέμα της δημοκρατίας που συζητείται πολύ στις μέρες με εξιτάρει πολύ και θέλω να ανοίγω συζήτηση. Θα μου πεις πως δεν συνδέονται αυτά τα δύο. Κι όμως όλη η φιλοσοφία ξεκινάει από την οικουμενικότητα της τζαζ και από τον τρόπο που εμείς που ασχολούμαστε μαζί της την προσεγγίσουμε. Η μαγεία της τζαζ είναι ότι οn stage είμαστε όλοι ίσοι. Δεν έχει σημασία από πού είσαι, τι γλώσσα μιλάς ή τι χρώμα έχει η επιδερμίδα σου. Ακόμη και η ιεραρχία καταργείται. Δεν υπάρχει κάτι γραμμένο και σταθερό όπως π.χ. συμβαίνει στη κλασική μουσική. Στη σκηνή συνομιλούμε, είμαστε ισότιμοι και απευθυνόμαστε σε σένα που ακούς μόνο μουσική, γιατί αυτή τη στιγμή αυτή είναι η αλήθεια μας. Έχει σημασία το πόσο μπορείς να "ξεγυμνωθείς" πάνω στη σκηνή. Είναι αληθινή αυτή η Τέχνη και είμαστε όλοι εκτεθειμένοι στην αλήθεια της. Αν αυτό δεν είναι δημοκρατία τι άλλο μπορεί να είναι;", λέει χαρακτηριστικά ο καλλιτέχνης.

Ζωή σαν παραμύθι

Με καταγωγή από την Κέρκυρα και γονείς που κινούνταν μέσα στο χώρο της Τέχνης, αφού ο πατέρας του Νέστορας Βασιλάκης διετέλεσε διευθυντής σκηνής του Εθνικού Θεάτρου και η μητέρα του έγραφε θεατρικά έργα και ποίηση, μάλλον τα πράγματα για αυτόν ήταν ξεκάθαρα από την αρχή και το μέλλον του γονιδιακά προγεγραμμένο. Ο πολυτάλαντος αυτός καλλιτέχνης γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Ν. Σμύρνη, αλλά υποστηρίζει πως δεν ανήκει πουθενά, αφού αισθάνεται πολίτης όλου του κόσμου. Από πολύ μικρός αισθάνθηκε την ανάγκη να παίξει μουσική, μια ανάγκη που τον οδήγησε στο να αφήσει την καριέρα του Χημικού Μηχανικού που σπούδασε στο Πολυτεχνείο και να ακολουθήσει το ένστικτό του. Η μουσική ασκούσε γοητεία πάνω του χωρίς ο ίδιος να έχει ξεκαθαρίσει στο μυαλό του το τι ακριβώς ήθελε να κάνει. Ο χρόνος φυσικά τον δικαίωσε. " Μαθητής ακόμη του δημοτικού ξεκίνησα να παίζω βιολί και μετά με κιθάρα, αυτοδίδακτος. Έκανα και βυζαντινή μουσική και έφτασα σε ένα πολύ καλό επίπεδο. Δεν είχα σκοπό όμως να ασχοληθώ με τη τζαζ. Ήθελα να γίνω ροκάς και να τραγουδάω ροκ τραγούδια, έτσι στα 16 μου δημιουργήσαμε με τον αδερφό μου Παντελή την μπάντα Art of Parties, από το ομώνυμο κομμάτι των Japan, και στα 18, αρχίσαμε τα live. Beatles, Stones, Who καθώς και πολύ R 'n' B, αλλά και Punk, Roxy Music και David Bowie, ήταν κυρίως τα ακούσματά μας."

Ο Δημήτρης Βασιλάκης γνώρισε την τζαζ μέσω του David Lynch και μαγεύτηκε. Έκανε bachelor στο κλασικό σαξόφωνο, πιάνο και σύνθεση στο London College of Music με υποτροφία του ιδρύματος Ωνάση και συνέχισε τις μουσικές Jazz μεταπτυχιακές σπουδές του στο Royal Academy με υποτροφία του Βρετανικού Συμβουλίου, καταφέρνοντας μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα να αλλάξει τη ζωή του και από το New Wave να μεταπηδήσει στη jazz.

Ο κορυφαίος σαξοφωνίστας θεωρεί ότι το πιο βασικό στη τέχνη του, δεν είναι η ίδια η μουσική και το μήνυμά της, αλλά η προσωπικότητα του δημιουργού που κατορθώνει να σφραγίζει με τη δημιουργία του την ανθρωπότητα μέσα στους αιώνες. Αυτή εξάλλου είναι και η γοητεία της τζαζ, η επί τόπου δημιουργία και η ενέργεια που μεταδίδεται μέσω αυτής στο κοινό. Σε μια εποχή που ακούγονται φωνές που υποστηρίζουν πως θα ήταν χρήσιμο να στραφούμε εκ νέου στις σταθερές κλασικές αξίες, ως «στήριγμα» στην ηθικοκοινωνική και οικονομική κρίση, ο καλλιτέχνης πιστεύει πως η μουσική γενικότερα, είναι μια τέτοια σταθερή: "Έχουμε κι άλλον έναν ρόλο εκτός από το να διασκεδάζουμε τον κόσμο. Να αφυπνίζουμε συνειδήσεις. Αυτός είναι ο ρόλος γενικά της Τέχνης, να σε βάζει σε καινούργια κανάλια και ρεύματα και να αλλάζεις συνειδητότητα. Τότε έχεις πετύχει και ως καλλιτέχνης φυσικά.", συμπληρώνει ο Δημήτρης Βασιλάκης. Ο ίδιος δηλώνει ότι ζει αποκλειστικά από τη τζαζ και ισχυρίζεται πως αυτή η ανασφάλεια που τη συνοδεύει, τού δίνει δύναμη και τον απελευθερώνει. Θεωρεί ότι η μουσική που παίζει και τραγουδά είναι αρκετά ρυθμική και αισιόδοξη ώστε να εναρμονίζεται ο ακροατής με την εποχή που διανύουμε και αυτό μπορεί να συμβεί παντού, αφού σύμφωνα με τον ίδιο η Jazz δεν χρειάζεται αποκλειστικά δικούς της χώρους. Πέρα όμως από αισιόδοξη, τη βρίσκει και άκρως ερωτική: " Η ερωτική διάθεση του μουσικού είναι το στοιχείο που μετουσιώνεται στη μουσική, όπως και σε όλες τις μορφές τέχνης. Όλες οι τέχνες που έχουν performing, έχουν μεγάλο ερωτισμό", συμπληρώνει.

Οι εκπλήξεις από τον Έλληνα δημιουργό δε σταματούν ποτέ. Ο ίδιος ετοιμάζεται να εκδώσει μια δική του ποιητική συλλογή , κείμενα της οποίας ανέβηκαν με τη μορφή θεατρικού πέρσι στην Αθήνα, ενώ έχει αποφασίσει να παραμείνει για λίγο στην Ελλάδα και να συνεχίσει τις εμφανίσεις του.

Λίγο πριν τον αφήσουμε να επιστρέψει στη σκηνή του "Αίτιον" να συνεχίσει το πρόγραμμά του , του ζητάμε να μας διηγηθεί μια δυνατή στιγμή που έχει ζήσει σε όλη αυτή τη μουσική διαδρομή της ζωής του. Κι εκεί που περιμένουμε να ακούσουμε για κατάμεστες συναυλίες και ασφυκτικά γεμάτες μουσικές σκηνές, μένουμε άφωνοι όταν τον βλέπουμε να συγκινείται ακόμη και τώρα, όταν αφηγείται τη μοναδική εμπειρία που έζησε στα γκέτο της Αφρικής το 1999. "Βρέθηκα σε ένα γκέτο στο Alexandra township κοντά στο Γιοχάνεσμπουργκ, σε μια περιοχή που κινδυνεύει ακόμη και η ίδια σου η ζωή, και στη μέση ενός δρόμου έβγαλα το σαξόφωνο και άρχισα να παίζω. Και ξαφνικά βλέπω τα παιδάκια να παρατούν τη μπάλα στην αλάνα που έπαιζαν και να μαζεύονται γύρω μου για να ακούσουν μουσική. Να με κοιτούν περίεργα και να μαγεύονται. Δεν θα ξεχάσω ποτέ όσο ζω, αυτό το βλέμμα τους …"

Ο Δημήτρης Βασιλάκης θα εμφανίζεται κάθε Παρασκευή στον πολυχώρο πολιτισμού και τέχνης "Αίτιον" που βρίσκεται στην οδό Τζιραίων 8 στη Πλάκα κάτω από την Ακρόπολη

http://www.dimitriosvassilakis.com/

Πηγή: imerisia.gr