Αφιέρωμα στο Πάσχα των Κερκυραίων σε ένθετο της Ιταλίας

Αφιέρωμα στο Πάσχα των Κερκυραίων πραγματοποιήθηκε σε γνωστό ένθετο περιοδικό που κυκλοφοράει στην Τεργέστη και στην Udine της Ιταλίας.

Η Lirika Nakellari με το δικό της μοναδικό τρόπο γράφει για τη δημοσιογράφο Fabiana Romanutti - διευθύντρια και υπεύθυνη του γνωστού περιοδικού Quanto Basta - η οποία αγαπάει ιδιαίτερα την ελληνική κουλτούρα και έχει σπουδάσει Αρχαία Ελληνικά γράμματα.

Η Lirika Nakellari ζει στην πόλη Udine της Ιταλίας, είναι φιλόλογος και συνεργάζεται με το Πανεπιστήμιο της Udine όσον αφορά τα Ελληνικά Γράμματα και τη λογοτεχνία. Αγαπάει ιδιαίτερα την Κέρκυρα, καθώς περνούσε τα καλοκαίρια στο νησί μας.

Η κυρία Romanutti της ζήτησε να γράψει ένα άρθρο αφιέρωμα για το Πάσχα των Ελλήνων και ειδικά για το Πάσχα στην Κέρκυρα και η ίδια μας παραθέτει το μυθιστόρημα που δημοσίευσε στο ένθετο της 15ης Απριλίου 2011, βασισμένο στο μυθιστόρημα του Παπαδιαμάντη "Πάσχα των Ρωμαίων".

Μεταφράζει η ίδια η κυρία Lirika Nakellari αποκλειστικά για το Corfuland.gr και τους αναγνώστες μας, με ιδιαίτερη χαρά και αγάπη για τυς Κερκυραίους και το νησί !

Το μυθιστόρημα αυτό σίγουρα θα μας αγγίξει και αξίζει να διαβαστεί.

Το Πάσχα των Κερκυραίων

Ο κυρ`Πίπις ήταν πάλιος καλός φίλος. Διέθετε 8 καπέλα….

- Δώσε μου το αλέυρι και συνέχισε να διαβάσεις το μυθιστόρημα- πρόσταζε η μητέρα μου

….Όλα παλιομοδίτικα και ολοκαίνουργια

- Χρειάζεται αλεύρι 500 γρ., έλεγε η γιαγιά μου, γύρω στα 4 φλιτζάνια τσαγιού

Το αισθάνομαι ότι τα κουλουράκια αυτή την φορά θα γίνουν θαυμάσια. Ζήτησα στον ίδιο τον Άγιο Σπυρίδωνα να ευλογήσει τα υλικά-συνέχισε η γιαγιά  

…συνήθιζε να τα φοράει σε γιορτινές μέρες ή στους κυριακάτικους περιπάτους στην Πλατεία Συντάγματος. Τα ταίριαζε κάθε φορά με το μακρύ του παλτό σε μορφή κάπας που τύλιγε το αδυνατό του σώμα.

- Πάρε τα αυγά- έλεγε στην γιαγιά η μητέρα μου- είναι στο δεξί σου χέρι

- Πιστεύω χρειάζονται 10 αυγά. Θα έρθουν να μας κάνουν επίσκεψη και οι κουμπάροι από την Πρέβεζα. Το αισθάνομαι αυτό το Πάσχα η Μαριάννα αραββωνιάζεται.

…Ο κυρ Πίπις ήταν Ιταλοκερκυραίος…η μητέρα του Ελληνίδα και ο πατέρας του Ιταλός. Πεναιυόταν ότι είχε γνωρίσει τις πιο σημαντικές προσωπικότητες του νησιού, και ειδικά το Σωλομό. “Γκράντε ποέτα” έλεγε γι΄ αυτόν πάντα ο κυρ Πίπις.

- Χώρισε τα ασπράδια των αυγών- έλεγε η μητέρα μου- και βάλτα στα δύο μπολ κοντά σου…Πάρε την ζάχαρη..250 γρ. Και ανακάτεψε καλά με το κόκκινο των αυγών.

- Βάλε μέσα και λίγο ανθόνερο έλεγε η γιαγιά. Τα κάνουν τα κουλουράκια τραγανά και ελαφριά..

-“Μήλο μου κόκκινο ρωϊδο βαμμένο

  μήλο μου κόκκινο ρωϊδο βαμμένο

  γιατί με μάρανες τον πικραμένο….”

….Ο κυρ Πίπις ζούσε πλέον στην Αθήνα από πολλά χρόνια. Είχε μετακομίσει μετά τον πόλεμο. Για το Πάσχα συνήθιζε να πηγαίνει στην εκκλησία του Αγίου Σπιρίδωνα στο Πειραιά. Αγαπούσε πολύ τον Άγιο και ζητούσε πάντα την βοηθειά του. Έλεγε ότι κατά την διάρκεια του πολέμου τον είχε γλυτώσει από τον θάνατο όπως είχε κάμει η Αφροδίτη με τον προστατευόμενό της  Πάρι στο πόλεμο της Τροίας.

…Αυτός ο Άγιος- έλεγε ο κύρ Πίπις- μου είχε εμφανιστεί ντυμένος βοσκός γυρεύοντας βοήθεια απο μένα για να μαζέψει τα προβατά του και έτσι με έκαμε να εγκαταλείψω το μέρος όπου σε λίγω θα άρχιζαν οι βομβαρδισμοί. Οι Γερμανοί μας είχαν αποκαλύψει.    

- Ρίξε το ανθόνερο σε ένα ποτήρι μαζί με το χυμό του πορτοκαλιού και προσθεσέ το μέσα στο κόκκινο των αυγών- έλεγε η μαμά.

- Τώρα πάρε και το αλεύρι και προσθεσέ το και αυτό στο μίγμα. Ανακάτεξε καλά μητέρα με το ξύλινο κουτάλι. “Πάτερ ημών ο έν τοις ουρανοίς…” Ανακάτευε και προσευχόταν η γιαγιά. Φαίνοταν να έκανε την  προσευχή για να αποκτούσε η κίνηση του χεριού της ρυθμό.

Η φωνή της ανακατευόταν με το μυθιστόρημα που μας είχαν δώσει στο σχολείο. “Το Πάσχα των  Ρωμαίων” του  Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη. Ήταν άσκηση στα Ελληνικά για να κάναμε στο σπίτι. Ήταν γράμμενο στην καθαρεύουσα …αλλά το ίδιο ωραίο. Ανάσανες κάθε λέξη.

-Τι έγινε μετά στον κυρ Πίπι? ρωτάει η γιαγιά μου..

…όπως κάθε Πάσχα και αυτό το Πάσχα αποφάσισε να κατέβει στον Πειραιά, για να προσκυνήσει τον Άγιο.

Μετά την Πλατεία Ομονοίας κατεβαίνοντας τα δρομάκια στο Μοναστηράκι χάνει τον δρόμο. Ήταν σκοτάδι και σε ένα μικρό δρομάκι… 

- Τα ανακάτεψες καλά όλα τα υλικά? ρωτάει η μητέρα μου...

-Ναι, απαντάει η γιαγιά. Τα προσθέτω στο χτυπημένο βούτυρο της Μαρίνας και μετά χτυπάω τα ασπράδια.

…σε ένα έρημο μονοπάτι -συνέχιζε το μυθιστόρημα- τον οδήγησε στην εξoχή. Δεν έφεγγε ούτε ένα φως. Κοίταξε τον ουρανό και διέκρινε το πρώτο αστέρι της εσπέρας. Θα ακολουθήσω αυτή την κατεύθηνση σκέφτηκε- ο Πειραίας δεν πρέπει να είναι μακριά από εδώ.   

Λέγοντας έτσι ανάβει  το τσιγάρο του για να φουμάρι. Γύρισε να κοιτάξει πίσω του και λίγα βήματα πίσω απο την πλάτη του στο σκοτάδι διέκρινε ένα σπίτι. “Θα ζουν χωριάτες”σκέφτηκε γυρίζοντας ξανά το προσωπό του προς τον ουρανό να κοιτάζει το φως των αστέρων….Όταν ξαφνικά αισθάνθηκε ακουμπισμένο στην πλάτη του ένα κρύο αντικείμενο να τον σπρώχνει… “ντουφέκι” σκέφτηκε μέσα του …

Η γιαγιά άρχισε σιγά-σιγά να προσθέτει το χτυπημένο ασπράδι των αυγών στο μείγμα ψιθυρίζοντας μια προσεύχη στην Παναγιά “Θεοτόκε Παρθένε….”. Προσευχόταν σιγανά την στιγμή που η μητέρα μου ρύθμιζε το φούρνο στους 180 βαθμούς. Το μείγμα είχε έρθει τέλειο. Μοσχοβολούσε ανθόνερο και πορτοκάλι. Μμμμμμ!!!!! Παραδεισένιο. Και την στιγμή που άφηναν το μείγμα να κάτσει...σήκωσαν τα μάτια τους για να ακούσουν το σχολικό μου μυθιστόρημα…

…- τι κάνεις εδώ κοντά στο σπίτι μου στο σκοτάδι?

- τον ρωτάει ο χωριάτης σπρώχνοντας το ντουφέκι του στην πλάτη του κύρ΄ Πίπι

- Θέλεις να κλέψεις τις κότες? Εγώ δεν έχω κότες κατάλαβες-συνέχισε να μιλάει ο ανθρώπος …

-Μην με πυροβολείς - τον παρακάλεσε ο κυρ΄ Πίπις - Δεν έχω έρθει να κλέψω. Πηγαίνω στην εκκλησία του Άγιου Σπιρίδωνα στον Πειραιά και έχασα το δρόμο μου.

-Στον Πειραιά?!- απόρησε ο άντρας. Τέτοιαν ώρα?. Εσύ είσαι ή κλεφτης ή ψεύτης ή τρελός… - Έχασα το δρόμο μου –ξανά ‘πε ο κύρ Πίπις- αλλά θα φτάσω στον Πειραιά. Ο Άγιος μου έσωσε τη ζωή πολλά χρόνια πριν και εγώ δεν γυρίζω πίσω.

- Ο χωριάτης κατέβασε το όπλο του και τον κοίταξε στα μάτια σηκώνοντας το φανάρι του.– Σε συνοδεύω- του είπε και έτσι περπατώντας και μιλώντας ο άνθρωπος έφερε τον κυρ΄ Πίπι στον Πειραιά, όπου εκεί για ακόμη μια φορά ο φίλος μου προσκύνησε την εικόνα του Άγίου Σπιρίδωνα με δάκρυα στα μάτια και θυμήθηκε το αγαπημένο του νησι, την Κέρκυρα. Και παρακάλεσε τον Άγιο για όλους τους φίλους του στο νησί. Προσευχήθηκε και για την ψυχή του Σολωμού και για την Πριγκίπισσα τη Σίσι…

Η μητέρα μου και η γιαγιά άρχισαν να δίνουν σχήμα στα κουλουράκια. Τα έφτιαχναν σε διάφορα σχήματα.

Τ΄ ακουμπούσαν στη συνέχεια σε ένα ταψί αλλειμένο με λάδι.

Μετά τα βάλανε σε φούρνο για 30 λεπτά.

….την ιστορία αυτή μου την διηγήθηκε ο ίδιος ο κύρ΄ Πίπις -συνέχισα να διαβάζω -όπως συνήθιζε να κάνει κάθε χρόνο όταν ερχόταν στο νησί να περάσει το καλοκαίρι του. Αυτήν την χρονιά μου ζήτησε να πάω να κάνω Πάσχα μαζί του στην Αθήνα …Και θα είχα δεχτεί ευχαρίστως μόνο που το Πάσχα μ΄ αρέσει να το γιορτάζω στην εξοχή,  μακριά απ' την πόλη.

Τέλος του μυθιστορήματος …   

Τα κουλουράκια ήταν έτοιμα. Η μητέρα μου τα έβγαλε απ' το φούρνο. Ήταν θαυμάσια και τοσο ωραία να τα κοιτάξεις που η γιαγιά μου ευχαρίστησε για μία ακόμη φορά τον Άγιο Σπυρίδωνα. Μαζί με την μητέρα μου είπαν μια προσευχή και για τον Παπαδιαμάντη τον συγγραφέα του μυθιστορήματος. Και αυτός ήταν παπάς απο το μακρινό νησί την Σκιάθο…και το ίδιο και αυτός αγαπούσε πολύ το Πάσχα.

Μυθιστόρημα της