Βιβλιοπαρουσίαση : «Το Διαμαντένιο Αλφα» της Νόρας Πυλόρωφ Προκοπίου

Την Τετάρτη 4 Μαρτίου με πρωτοβουλία του Σοροπτιμιστικού Όμιλου Κέρκυρας και ειδικότερα του Τμήματος Εκπαίδευσης-Πολιτισμού της κ. Μαρί Καβαλιεράτου, στην λαμπρή αίθουσα της Αναγνωστικής Εταιρείας , πραγματοποιήθηκε η παρουσίαση του βιβλίου της Νόρας Πυλόρωφ-Προκοπίου «το διαμαντένιο Άλφα» . Πολυπληθής η συμμετοχή. Την εκδήλωση χαιρέτισε η πρόεδρος του Σοροπτιμιστικού Όμιλου Κέρκυρας κ. Χριστίνα Χαϊδόγλου. Την παρουσίαση του βιβλίου έκαναν με εξαιρετική επιτυχία οι κ.κ. Άννα Δαφνή και Βασιλική Φαρμάκη και τον συντονισμό η κ. Κατερίνα Κατσαρού. Αποσπάσματα διάβασε ο κ. Στέφανος Βασιλόπουλος. Στο ξεκίνημα της παρουσίασης προβλήθηκαν τα 8 γυναικεία πρόσωπα του βιβλίου, από πίνακες που φιλοτέχνησε η ζωγράφος κ. Φωτεινή Χαμιδιελή, ενώ στο τέλος μίλησε η συγγραφέας κ. Νόρα Πυλόρωφ-Προκοπίου και απάντησε σε ερωτήσεις του κοινού.
Παραθέτουμε μία παρουσίαση του βιβλίου .

Η ΔΙΚΗ ΜΑΣ ΟΥΤΟΠΙΑ

Αν βρισκόμουν σ’ ένα βιβλιοπωλείο στους πάγκους του οποίου, χιλιάδες βιβλία θα ήταν τοποθετημένα ,χωρίς να έχω ακούσει τίποτα για «το Διαμαντένιο Άλφα», της Νόρας Πυλόρωφ-Προκοπίου ,σίγουρα θα το επέλεγα για τρεις λόγους :
1.)Διότι το εξώφυλλο απεικονίζει μια ρομαντική φιγούρα του περασμένου αιώνα, με φόντο τον Λευκό Πύργο της Θεσσαλονίκης, εικόνα που παραπέμπει σε καιρούς πιο ανθρώπινους, ίσως…
2.)στο οπισθόφυλλο αποτυπώνονται σε αδρές γραμμές οι νευραλγικοί άξονες της εικονοπλαστικής δημιουργίας των θεμάτων της , άρα εκεί σου επιτρέπεται η πρώτη ανάγνωση και η πρόσληψη της ιδιότυπης γραφής της. Αναδύεται επίσης ο ανεξερεύνητος ακόμα κόσμος της αλήθειας του έργου.
3.)Το Διαμαντένιο Άλφα ως συμπυκνωμένη μυθιστορία ανασύρει από το ασυνείδητο και ανακαλεί από τη μνήμη σκέψεις και συναισθήματα, διλήμματα και απορίες .Τούτο δε σε πείσμα της σημερινής εποχής, που με τη βοήθεια της κακώς εννοούμενης «τεχνολογίας» επιχειρείται να ελεγχθεί και να χειραγωγηθεί η σκέψη μας και οι επιλογές μας.

Ανδρονίκη

Αριστέα

Αμαλία

Γιατί στόχος του αληθινού δημιουργού δεν είναι να σε κάνει να ξεχνάς, αλλά να θυμάσαι.
Διαβάζοντας το βιβλίο, τίποτα δεν θα απογοήτευε την επιλογή μου, αντίθετα θα δικαίωνε τις προσδοκίες μου, θα επαλήθευε το ένστικτό μου, θα επιβεβαίωνε , όσα περίμενα και θα τα ξεπερνούσε.
Είναι ένα απλό μυθιστόρημα εποχής; όχι βέβαια.
Είναι ένα ιστορικό βιβλίο; Δίνει ιστορικές αλήθειες, αυτό είναι βέβαιο, αλλά πάντα ενταγμένες στην δράση των ηρώων.
Είναι μόνο μία ιστορία 8 γυναικών; Απολύτως όχι. Γιατί η ζωή ποιας γυναίκας δεν κουβαλά αναπόσπαστα και την ιστορία ενός ή περισσότερων ανδρών;
Το βιβλίο της Νόρας Πυλόρωφ- Προκοπίου το χαρακτηρίζουν όλα αυτά αλλά και πέρα από αυτά το προσδιορίζουν.
Είναι η ζωή που τελικά κυλά ερήμην μας, αφού ιστορικά γεγονότα και συγκυρίες, αλλά και η όλη ποιότητα της ιδιοσυγκρασίας μας, αποτέλεσμα γονιδίων και κληρονομικότητας, είναι οι βασικοί παράγοντες των αποφάσεων και των επιλογών μας.
Όσοι έχουν την ψευδαίσθηση ότι κληρονομιά είναι μόνο τα φθαρτά, πλανώνται .
Κληρονομιά είναι τα χαρακτηριστικά μας, οι κινήσεις μας, η ζωτικότητα ή νωθρότητα, οι ανασφάλειές μας, οι φοβίες μας, οι ενοχές μας, ότι ανώτερο μας υποστηρίζει και αναβαθμίζει στην κοινωνία του όλου, ότι έχουμε και κατέχουμε, αλλά κι’ ότι ποταπότερο μας ευτελίζει, μας οπισθοδρομεί.
Και η ανατροφή, τα νανουρίσματα, τα διδάγματα, το ανάθρεμα;
Κι’ αυτά βαρύνουν, όπως και η απουσία τους , αναδεικνύεται στο βιβλίο.
Τα ιστορικά γεγονότα δεν αναφέρονται σε πρώτο επίπεδο, αλλά αποτελούν το υπόστρωμα της όλης δράσης. είναι όμως τόσο αναπόσπαστα συνδεδεμένα με την ζωή των πρωταγωνιστών που οδηγούν ή παραβιάζουν την πραγματική τους θέληση. Είναι η κινητήρια δύναμη αποφάσεων, συμπεριφορών, κινήσεων και επιλογών.
Κι’ εδώ δημιουργούνται προβληματισμοί:
Είμαστε υπεύθυνοι ή ανεύθυνοι για τις επιλογές μας;
Ζούμε ανεπηρέαστοι από την εξέλιξη των ιστορικών γεγονότων;
Εκείνα μας εξουσιάζουν ή εμείς είμαστε οι διαμορφωτές τους;
Αφού Ιστορία και κληρονομικότητα επιδρούν καθοριστικά στη ζωή μας, μήπως τελικά δεν είμαστε τόσο ελεύθεροι, όσο θέλουμε να πιστεύουμε;
Προβληματισμοί που καταδεικνύονται εύστοχα στο βιβλίο.
Οι απαντήσεις δεν υπαγορεύονται, είναι του κάθε αναγνώστη χωριστά.
Η γλώσσα της δημιουργού αμιγώς ελληνική, σε όλο το εύρος της, στις εκφάνσεις και διαστάσεις, στην μεγένθυση και σμίκρυνση, στους ιριδισμούς, στο πλήθος αλλά και την αφαίρεση, λέξεις σε απόλυτα αναλογική σχέση με τα συναισθήματα που περιγράφονται, με τη σύγκρουση που δημιουργείται, με την παρουσία που εμφανίζεται, με την απουσία που ομολογείται.

Αργυρώ

Αγνή

Ανθή

Το «Διαμαντένιο Άλφα» είναι ένα μωσαϊκό γυναικείων μορφών.
Η σκληρή και άτεγκτη Αργυρώ, που νόμιζε πως η ευμάρεια οδηγεί στην ευτυχία, οι δύο κουνιάδες της, η Αμαλία που παντρεύτηκε τον παρακατιανό, και η Αριστέα που τα θυμόταν όλα, το ζωντανό χρονικό της οικογένειας, οι τρεις κόρες της Αργυρώς, η κρυψίνους Αγνή, η κυκλοθυμική και επίμονη Ανθή, η κοκέτα Αυγή, η προγιαγιά Αντρονίκη,η γηραιά κυρία και η αφηγήτρια Αντριάνα, η αντριωμένη, ηθοποιός, εγγόνι της Αργυρώς.
Πάνω στην διαφορετικότητα των γυναικείων μορφών που είναι το μυθιστορηματικό θεμέλιο του έργου, έχουμε ψυχογράφηση των γυναικείων χαρακτήρων στην έκφραση και την δράση. Αυτή την πραγματικότητα η συγγραφέας Νόρα Πυλόρωφ-Προκοπίου επιτυγχάνει να εξισορροπήσει εντέχνως με λεπτομερή αναπαραστατική απεικόνιση των ανδρικών προσώπων και των ρόλων τους.
Αλλά και το ζήτημα των σχέσεων μέσα στο έργο αποτελεί μείζον ζήτημα. Αφού δεν είναι εύκολο παιχνίδι. Περιγράφεται με την ρεαλιστικότητα που του αναλογεί, την δυσκολία που ανακύπτει και επισημαίνεται με ακρίβεια το παράδοξο της έλξης του διαφορετικού. Με αφετηρία την απορριμματική στάση επιχειρείται η διερεύνηση αυτού. Η θέση της συγγραφέως είναι κατηγορηματική:η έλξη του διαφορετικού έχει την επιδερμική σαγηνευτική θέαση αλλά η και βίωση του είναι επώδυνη και συντριπτική για τον εκάστοτε επιλογέα.
Η πάλη των τάξεων στο βιβλίο και τα ιστορικά δρώμενα περιγράφονται με την απόσταση του αντικειμενικού αφηγητή.
Χωρίς διθυράμβους, περιττές εξιδανικεύσεις ,χωρίς εξάρσεις πατριωτισμού και κίβδηλες κορώνες, περιγράφεται η Ιστορία του τόπου μας, αλλά αναπότρεπτα και όσων αναμείχθηκαν με την δική μας, από τους Βαλκανικούς πολέμους μέχρι σήμερα, στη διάσταση του μέσου ανθρώπου, που ριγά και φοβάται, που κινδυνεύει αλλά και λιποψυχεί, που υποφέρει για μια ιδέα που πονηρά ίσως του φόρτωσαν, για να κυβερνάν ανενόχλητοι, μοιράζοντας ρόλους και χωρίζοντας τους ανθρώπους σε Χριστιανούς και Εβραίους, σε αστούς και πληβείους, σε καιροσκόπους και επαναστάτες με ιδεολογία.

Αυγή

Αντριάννα

Βαρύ το φορτίο και ίσως κάποια στιγμή χρειαστεί να αποτινάξουν κάποιοι, όταν οι αρχηγοί τους αποκαλυφτούν.
Η πάλη όμως είναι πολυμέτωπη.
Πάλη τάξεων ,αναγκαία.
Πάλη ανθρώπου και εξουσίας, αναπόφευκτη.
Πάλη μελών οικογένειας ,αναμενόμενη.
Πάλη αρσενικού και θηλυκού, μοιραία και καθοριστική.
Πάλη του διαφορετικού της ανατροφής, των βιωμάτων, των καταβολών, επικίνδυνα ελκυστική.
Η γόνιμη πάλη του εγώ με το εγώ, επωφελής και ευεργετική.
Η αιώνια πάλη του καλού με το κακό, εξισορροπητική.
Κι’ όλα αυτά με το ίδιο σημείο αναφοράς, το ίδιο βελούδινο κόκκινο σαλόνι, που περνά από γενιά σε γενιά.
Είναι πράγματι μεγάλη η τέχνη της συγγραφέως να μετατρέψει ένα άψυχο αντικείμενο σε πρωταγωνιστή, σε πεδίο εξελίξεων και ανατροπών, σε μάρτυρα οικογενειακών αλλά και Ιστορικών δρώμενων.
Βέβαια τα αντικείμενα εμψυχώνονται από τους ανθρώπους που τα βιώνουν. Μόνο όμως η λογοτεχνική πένα έχει την ικανότητα να τα κάνει να μετέχουν κι’ εκείνα σε ανθρώπινες ιστορίες, ιστορίες που θωπεύουν αλλά και τραυματίζουν, που αγκαλιάζουν αλλά και ματώνουν, που ενθαρρύνουν αλλά και μελαγχολούν.
Αντικείμενα με ιδιαίτερη συναισθηματική φόρτιση πράγματι μας συντροφεύουν στα καλά αλλά και τα δύσκολα και ή συμφιλιωνόμαστε με αυτά ή τα ακυρώνουμε από το φόβο της αλήθειας που κουβαλάνε.
Ότι ζήσαμε μας καίει, αλλά κι ’όσα δεν ζήσαμε κι’ αυτά μας καίνε βασανιστικά, κι’ ότι μένει είναι η δική μας ουτοπία, λέξη ελληνική και διεθνής.
Ουτοπία ναι ,γιατί σκέψεις και συναισθήματα, όνειρα και προσδοκίες, δεν έχουν όρια, δεν χρειάζονται τόπο.
Τα όρια θέτουν ο φόβος και η πλαστή ηθική.
Το « Διαμαντένιο Άλφα» περιγράφει την ουτοπία των προσώπων τεσσάρων γενεών, όμως κι’ εμείς ζούμε με την δική μας.
Την χρειαζόμαστε για να αυτοπραγματωνόμαστε.
Η ουτοπία μας , όποια κι’ αν είναι, πραγματοποιήσιμη ή μη, αυθόρμητη ή επίκτητη, επιλήψιμη ή αθώα, όμορφα μας συντροφεύει. Αρκεί να τη διατηρήσουμε, να μη την αποποιηθούμε, να μη χαθεί. Αρκεί να υπάρχει.
Αφού είναι πολύ μικροί οι άλλοι για τα δικά μας όνειρα.
-----------------------------------------------------------------------------------------

Σχέδια: Φωτεινή Χαμιδιελή, Ζωγράφος