Αυτός που είχε - Παρουσίαση

ΒΙΒΛΙΟΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ:

Η Ένωση Μακεδόνων Κέρκυρας «Ο Μέγας Αλέξανδρος»,οι Λέσχες Ανάγνωσης Κέρκυρας, παρουσίασαν στο βιβλιοπωλείο «ΜΟΥΣΤΑΚΗΣ», το Σάββατο 21 Νοεμβρίου 2009 το μυθιστόρημα του συγγραφέα Δημήτρη Κεραμέα-Ντουμπουρίδη «Αυτός που είχε».Την παρουσίαση έκανε η Βασιλική Φαρμάκη, αποσπάσματα διάβασε η Μαρία Παπαδάτου και το οπτικοακουστικό υλικό επιμελήθηκε ο Βασίλης Βλάχος.

Παραθέτουμε την παρουσίαση του βιβλίου.

«ΕΙΚΟΝΑ ΣΟΥ ΕΙΜΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΚΑΙ ΣΟΥ ΜΟΙΑΖΩ»

Γράφει η Βασιλική Τιμ. Φαρμάκη

Πριν ξεκινήσουμε την παρουσίαση του βιβλίου, θα ήταν χρήσιμο να κάνουμε μια μικρή ανασκόπηση του αστυνομικού μυθιστορήματος στην Ελλάδα, αφού είναι νέο σχετικά λογοτεχνικό είδος, μόλις του 19^ου αιώνα.

Με την βοήθεια των σημειώσεων και άρθρων του Συγγραφέα Φίλιππου Φιλίππου(Κερκυραίου) ,θα το επιχειρήσω.

Μερικοί από τους σημαντικότερους συγγραφείς της Νεοελληνικής Γραμματείας έγραψαν μυθιστορήματα με αστυνομική πλοκή ή με μυστήριο αγωνία και δράση, δηλαδή τα βασικά συστατικά της αστυνομικής λογοτεχνίας.

Όπως ο Αλέξανδρος Ραγκαβής τον «Συμβολαιογράφο»,ο Παύλος Νιρβάνας το «Έγκλημα στο Ψυχικό».

Όμως γνήσιο αστυνομικό μυθιστόρημα άρχισε να δημοσιεύει στην «Καθημερινή», σε συνέχειες το 1938 η Ελένη Βλάχου «Το μυστικό της ζωής του Πέτρου Βερίνη».

Έχει προετοιμαστεί το κοινό από την «Μάσκα» ,το περιοδικό με το οποίο αρχίζει η περίοδος της προϊστορίας της Ελληνικής Αστυνομικής Λογοτεχνίας, το 1935 με εκδότη τον Απόστολος Μαγγανάρη. Μια πρωτοποριακή για την εποχή ,είναι η προσπάθεια του Απόστολου Μαγγανάρη, ο οποίος ήθελε να μεταφυτέψει στην χώρα μας το είδος των λαϊκών περιοδικών μυστηρίου της Αμερικής(pulp), όπως αυτό της «Μαύρης μάσκας». Ήταν ο αρχισυντάκτης αρχικά του περιοδικού «ΕΒΔΟΜΑΣ», αργότερα «ΑΤΛΑΝΤΙΣ» «ΜΠΟΥΚΕΤΟ» και «ΜΑΣΚΟΥΛΑ», ο οποίος ανέβασε τον περιοδικό τύπο σε πολύ υψηλά επίπεδα, με τις μοντέρνες ιδέες του, τις καινοτομίες και την επαναστατική τεχνική στην σελιδοποίηση{Δ. Χανός}

Στην «Μάσκα» του Απόστολου Μαγγανάρη δημοσιεύονταν περιπέτειες ξένων ηρώων και όταν εξαντλούνταν οι πρωτότυπες ιστορίες, οι Έλληνες μεταφραστές όπως ο Τάσος Αυλωνίτης, η Ειρήνη Καλκάνη, ο Ηλίας Μπακόπουλος, ο Στέλιος Ανεμοδουράς ,είναι αυτός που αργότερα έγραψε τις περιπέτειες του Γιώργου Θαλάσση (ή παιδί φάντασμα), και έγινε γνωστός στην παιδική λαϊκή λογοτεχνία ως «Μικρός ήρωας» ,αυτοί και άλλοι ακόμα έγραφαν δικές τους περιπέτειες με το λωποδύτη-φάντασμα, τον Ζορρό, την Αράχνη, την Νυχτερίδα, τον ντεντέκτιβ Χ΄.

Ως αντίπαλο δέος της «Μάσκας», το 1935 εκδίδεται από τον Νίκο Θεοφανίδη το «Μυστήριο».

Στην Κατοχή κυκλοφορούν κάποια περιοδικά με αστυνομικές περιπέτειες, όπως «Αράχνη», «Άσσος», «Αίνιγμα», ενώ η Μάσκα επανεκδίδεται μετά την Απελευθέρωση, δηλαδή το 1946 με ήρωες και προδότες από την περίοδο της Κατοχής. Συγγραφέας ο Νίκος Μαράκης, αστυνομικός ρεπόρτερ στο «Βήμα» και τα «Νέα».

Το 1953 ο δημοσιογράφος Γιάννης Τσιριμώκος, με το ψευδώνυμο Γιάννης Μαρής εκδίδει Αθηναϊκό αστυνομικό μυθιστόρημα με τίτλο «Έγκλημα στοΚολωνάκι», με τον αστυνόμο Μπέκα, που έμελλε να γίνει «κλασσικό» .

ΟΓιάννης Μαρής ήταν ο εισηγητής του Αστυνομικού μυθιστορήματος στην Ελλάδα. Το βιβλίο αυτό μεταφέρθηκε και στον κινηματογράφο, με μεγάλη επιτυχία, όπως και το βιβλίο του «Έγκλημα στα παρασκήνια»

Το 1958 δημοσιεύεται στην «ΑΚΡΟΠΟΛΗ» το «Μυθιστόρημα των τεσσάρων», δηλαδή των Στρατή Μυριβήλη, Καραγάτση, Αγγέλου Τερζάκη και Ηλία Βενέζη. Εμπευστής του εγχειρήματος ο Γιάννης Μαρής.

Σημαντική συγγραφική δραστηριότητα ανέπτυξε και ο Ανδρόνικος Μαρκάκης που εμφανίστηκε το 1956 «Η γυναίκα με τα ασημένια νύχια» ,ενώ το 1966 έγγραψε για το ραδιόφωνο τη σειρά «Το σπίτι των Ανέμων»,με ήρωα το δικηγόρο Ορέστη Λαμπίρη».

Το 1959 ο Νίκος Φώσκολος παρουσίασε στο θέατρο το αστυνομικό έργο «Ο θάνατος θα ξανάρθει», ενώ έγραφε για το ραδιόφωνο τις περίφημες «Αστυνομικές ιστορίες».

Ο Γιάννης Ιωαννίδης πολυγραφότατος: «Θάνατος στο Σούνιο» και «Χορός του θανάτου».

Ειδική μνεία πρέπει να γίνει στην Αθηνά Κακούρη ,που έγραφε διηγήματα για το περιοδικό «Ταχυδρόμος».Το 1974 εκδίδει το μυθιστόρημα «Κυνηγός φαντασμάτων» χάρις στο οποίο της αποδίδεται ο χαρακτηρισμός«ΕλληνίδαΑγκάθα Κρίστι».Σημειώνουμε εδώ, ότι είναι οι δημοσιογράφοι που ξεκινούν το αστυνομικό μυθιστόρημα στην Ελλάδα.

Στηριγμένοι στην παράδοση του Γιάννη Μαρή , βασιζόμενοι στο θετικό κλίμα που είχε που είχε διαμορφωθεί με την είσοδο του αστυνομικού μυθιστορήματος στα βιβλιοπωλεία ,αφού μέχρι τότε το περιφρονημένο λογοτεχνικό είδος πουλιόταν μόνο στα περίπτερα και τους πάγκους των εφημεριδοπωλών, εμφανίζονται ελάχιστοι συγγραφείς , γνωστοί από άλλες λογοτεχνικές τους δραστηριότητες, επιχειρούν να ανανεώσουν την «Αστυνομική Λογοτεχνία»,προσαρμόζοντας τη δράση των ηρώων στην νέα κοινωνική πραγματικότητα, (ενδεικτικά αναφερόμενοι) οι: Στυλιανός Μωυσίδης «Θάνατος στην Ολυμπία»(1981), Δημήτρης Χανός «Ανατομία ενός εγκλήματος»(1982),Τιτίνα Δανέλη και Μάνος Κοντολέων «Ένα και ένα κάνουν όσο θές»,Φώντας Λάδης «Άνθρωποι και κούκλες»(1987), οΦίλιππος Φιλίππου «Κύκλος θανάτου»(1987), «Το χαμόγελο της Τζοκόντας»(1988) και αργότερα το «Μαύρο Γεράκι»(1996), ο Στέλιος Κούλογλου «Έγκλημα στο Προεδρικό μέγαρο»(1988).

Και αργότερα , στην σύγχρονη εποχή , στην αποκαλούμενη «ανανέωση» ή «αναγέννηση», γράφουν οι:Ανδρέας Αποστολίδης «Χαμένο παιχνίδι»(1995), «Φάντασμα του Μετρό»(1996),Πέτρος Μάρκαρης «Νυχτερινό δελτίο»(1995), Πέτρος Μαρτινίδης με την σημαντική μελέτη «Συνηγορία της Παραλογοτεχνίας» και το μυθιστόρημα «Κατά συρροήν» (1998).

Το 2007 «η Καθημερινή» προτρέπει τους συγγραφείς «γράψτε ένα διήγημα να έχει έγκλημα και πτώμα».

Δέκα Έλληνες συγγραφείςανταποκρίθηκαν ,έγραψαν καινούργια διηγήματα και εκδόθηκε ένας συλλογικός τόμος με τίτλο «Ελληνικά εγκλήματα» που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Καστανιώτη». Στον τόμο αυτό γράφουν:

Οι Ανδρέας Αποστολίδης, Τιτίνα Δανέλλη, Αθηνά Κακούρη, Δημήτρης Μαμαλούκας, Πέτρος Μάρκαρης,Πέτρος Μαρτινίδης,Γιώργος Μπράμος, Μαρλένα Πολιτοπούλου, Φίλιππος Φιλίππου και ο δημοσιογράφος του αστυνομικού ρεπορτάζ Κώστας Κυριακόπουλος.

-----------------------------------------------------------------------------------

Ο συγγραφέας Δημήτρης Κεραμεύς –Ντουμπουρίδης εξέδωσε πρόσφατα από τις εκδόσεις ΑΛΔΕ, το τελευταίο του μυθιστόρημα, αστυνομικό με τίτλο «Αυτός που είχε».

Το εξώφυλλο του βιβλίου εξαιρετικό, παραπέμπει ευθέως στο αστυνομικό μυθιστόρημα που περιέχεται στις σελίδες του, σε αντίθεση με τον τίτλο που δίνει μια παραπέρα διάσταση στο μυστήριο της πλοκής.

Δημιουργεί κι’ άλλα ερωτήματα στον αναγνώστη, που ήδη καλείται να αποκωδικοποιήσει τα δεδομένα της δράσης, να συμπληρώσει το πάζλ, μέχρι να φτάσει στην λύση του μυστηρίου.

Τόποςπου διαδραματίζεται η ιστορία είναι η Καβάλα.

Από τις πρώτες κιόλας σελίδες του βιβλίου ο συγγραφέας μας περιδιαβαίνει στους δρόμους και τις συνοικίες της Καβάλας την «Βενιζέλου, την Παύλου Μελά, την Ομονοίας» ,το κάστρο ,την παλιά ιχθυόσκαλα, αλλά και την παλιά πόλη με τα παραδοσιακά καφενεία, τα πλακόστρωτα με τις σμιλευμένες πέτρες, το ανώμαλο έδαφος, τον παλιοκερίσιο αρμό, αλλά και τον «φάρο» και αργότερα μας ξεναγεί στο «δασικό χωριό»,το χιονοδρομικό κέντρο ενώ ενδιάμεσα μας δίνει και μια άποψη της Θάσου , με το λιμάνι του Πρίνου, με τους οικισμούς Κλίσμα και Καλλιράχη ,τις καταπληκτικές παραλίες , αλλά και την παραδοσιακή θασίτικη αρχιτεκτονική. Δεν παραλείπει εμμέσως να δώσει και κάποια Ιστορικά στοιχεία της Καβάλας, κάνοντας αναφορά στον ευεργέτη της πόλης, τον Μεχμέτ Αλή, τον κατοπινό ιδρυτή της δυναστείας των Φαρούκ, αλλά και αναφέροντας το Τελωνείο και τις παλιές καπναποθήκες ,να φωτίσει την άλλοτε μεγάλη άνθιση της πόλης στα χρόνια του 1930, όταν έσφυζε από ζωή με τα πλοία, τα καπνά και τους εργάτες.

Όλα όμως με μέτρο, χωρίς να περισσεύει κάτι, προδίδοντας παρ’ όλα αυτά την μεγάλη αγάπη του συγγραφέα για την πόλη του.

Είναι εδώ που καταγράφεται επίσης μιακοινωνιολογική παρατήρηση, αφού το αστυνομικό μυθιστόρημα είναι πρωτίστως «κοινωνικό», πως το άλλοτε «ου παντός πλείν ες Κόρινθον», που αφορούσε την πρωτεύουσα Αθήνα μέχρι πριν λίγο, έχει αντιστραφεί και σήμερα η οικονομική ανεξαρτησία οδηγεί τον άνθρωπο στην επαρχία, παρ‘ όλα όσα καταμαρτυρούν σ’ αυτή.

Γλώσσατου βιβλίου ρέουσα ,καθημερινή με διαλόγους σύντομους, που διαφοροποιούνται ανάλογα με τα πρόσωπα, κυνικοί όταν μιλούν οι αστυνομικοί, με καλλιτεχνικές ιδιαιτερότητες, όταν μιλούν οι ηθοποιοί, με την γνωστή οικειότητα μεταξύ μπάρμπαν και πελάτη, ερωτικοί μεταξύ εραστών.

Χρόνος που εκτυλίσσεται η ιστορία, σημερινός.

Το βιβλίο είναι μια σύγχρονη απεικόνιση μιας επαρχιακής πόλης

με τα συνήθη υπάρχοντα ένα ΔΗ. ΠΕ. ΘΕ. ,ένα ραδιοφωνικό και τηλεοπτικό σταθμό, ένα καφέ-μπάρ στέκι καλλιτεχνών, ένα παραδοσιακό εστιατόριο, με φιλόσοφο ιδιοκτήτη, επίσης στέκι ατόμων που αναζητούν κάτι περισσότερο από ένα καλό φαγητό, ένα ξενοδοχείο σε ειδυλλιακή τοποθεσία, ρημαγμένο από την κακοδιαχείριση,

μίας επαρχιακής πόλης με τα συνήθη συμβαίνοντα : έξοδοι, κουβεντούλες, ραδιουργίες , αντιζηλίες και διαγκωνισμοί μεταξύ ηθοποιών, έρωτες μίση, κακίες,

αλλά και τα απευχόμενα, δολοφονίες, σωματεμπορία, νονοί της νύχτας, άνωθεν συγκαλύψεις, ένοχα μυστικά, και ανθρώπινες ιστορίες.

Όπως στην Αρχαία Τραγωδία(όπως ΟΙΔΙΠΟΔΑΣ ΤΥΡΑΝΝΟΣ,. ΒΑΚΧΕΣ και άλλες) πίσω από κάθε φόνο κρύβεται ένα προσωπικό δράμα,

έτσι και στο βιβλίο , πίσω από κάθε φόνο κρύβεται και μια προσωπική ιστορία.

Αλλά βεβαίως στην σημερινή κοινωνία δεν διαπράττονται μόνο φόνοι, αλλά καιεγκλήματα όχι μόνο κατά της περιουσίας, αλλά και κατά της τιμής-με την νομική έννοια του όρου-και της προσωπικότητας, εγκλήματα που συνήθως δεν καταγγέλλονται αλλά παραμένουν ανομολόγητα, συνθλίβοντας και συντρίβοντας τα θύματά τους.

Ο συγγραφέας Δημήτρης Κεραμεύς-Ντουμπουρίδης δεν αφηγείται απλά ένα αστυνομικό μυθιστόρημα.

Δημιουργεί ζωντανές εικόνες με κινηματογραφική απεικόνιση, περιγράφει καρέ-καρέ και την τελευταία λεπτομέρεια της σκηνής, από τα αντικείμενα, μέχρι τα κοστούμια των ηρώων, αποτυπώνει ανάγλυφα τα σκηνικά του έργου, είτε είναι το καφέ-μπάρ , είτε είναι τα σκοτεινά παρασκήνια του Θεάτρου «ΠΑΛΛΑΣ», είτε είναι ο ανοιχτός χώρος της πόλης, και επιμελείται ανάλογα και την μουσική της σκηνής, ώστε ο αναγνώστης να μη διαβάζει απλά ένα βιβλίο, αλλά να βλέπει μέσα από τις σελίδες του μια ολοκληρωμένη αστυνομική ταινία.

Πρωταγωνιστής του βιβλίου ένας ιδιωτικός αναζητητής ,αφού πεισματικά αρνείται τον όρο του ντεντέκτιβ ,ο Αλέξανδρος Κάππα, λάτρης του Χόμφρευ Μπόγκαρτ, με την χαρακτηριστική καπαρντίνα, το καπέλο με το χαμηλό μπόρ, τα μαύρα γυαλιά ,θαμώνας του ίδιου μπάρ, «Μαρκίζα» , πότης του ίδιου ουίσκι, συνομιλητής με τον Γιάννη ,τον μπάρμπαν και μουσικό επιμελητή, που είναι πάντα ενημερωμένος για τα συμβαίνοντα στην πόλη.

Τον πλαισιώνουν η όμορφη και καλλίγραμμηδημοσιογράφος Γιώτα Χ΄ Δανιήλ, με την βραχνή-ζεστή φωνή, μουσικός παραγωγός ραδιοφωνικής εκπομπής,

ηπρωταγωνίστρια του επαρχιακού Θεάτρου, ψηλή με αέρα κυρίας και πολυτελείς επιθυμίες, Θώμη Αγγελίδου, ο σκηνογράφος Γιάννης Μαραγκουδάκης, γλύπτης και εραστής της Αγγελίδου, ο πρώην εραστής και σκηνογράφοςΓιάννης Ζαχόπουλος , ζωγράφος, ο Χρήστος Μπενέτης,συμπρωταγωνιστής της Αγγελίδου, με την γνωστή ανταγωνιστικότητα ακόμα και για την έκταση του ρόλου, οσκηνοθέτηςΓιάννης Πρασσάς, τα άλλα μέλη του θιάσου, ο Δήμος Σούλας, ο Βασίλης Λαχανάς, η Έμυ Καμπούρη , ο πατέρας της δημοσιογράφου Τσίμας-ιδιοκτήτης του ραδιοτηλεοπτικού σταθμού και βέβαια ο Αστυνομικός Διευθυντής Λαλένης με τον βλοσυρό υπαστυνόμο Καρρά.

Με αυτά τα πρόσωπα πλέκεται μια αστυνομική ιστορία σε πρώτο επίπεδο και παράλληλα μια κυρίαρχη ερωτική ιστορία, ενώ διαφαίνονται κι’ άλλες ερωτικές ιστορίες σε δεύτερο ή τρίτο επίπεδο ,ερωτικές με κίνητρο ή υπολογισμό, ότι δηλαδή συμβαίνει δίπλα μας.

Ο συγγραφέας ζωγραφίζει την εποχή μας{Γ.Α.Λεονταρίτης-ο Μαρής και η εποχή του}.

Παράλληλα με το αστυνομικό μυστήριο που δημιουργεί ο Δημήτρης Κεραμεύς- Ντουμπουρίδης , παίζοντας με τον αναγνώστη το γνωστό παιγνίδι του αστυνομικού μυθιστορήματος, εκείνο της πρόβλεψης του δολοφόνου ,που μέλλεται να απαντηθεί μέσα από τις σελίδες του βιβλίου,

δημιουργείται παράλληλα και ένα άλλο μυστήριο , εκείνο του τίτλου, «αυτός που είχε».

Ο πρωταγωνιστής βασιζόμενος στην παρατήρηση, την αναζήτηση, την λογική, τα στοιχεία, την οξύνοια και την γνώση, την τύχη, θα βρει την άκρη του κόκκινου νήματος , θα δώσει απάντηση στα κρίσιμα ερωτήματα;

« ποιος, τι, που, πότε, πώς, με ποια μέσα και γιατί», λύνοντας το αίνιγμα και αποκαλύπτοντας την αλήθεια, ανεξάρτητα από την γοητεία της πρόβλεψης{Αγκάθα Κρίστι και Αρχαιολογία-Αστυνομική Επισκόπηση} του ευφυή αναγνώστη-λύτη.

Η κάθαρση θα επιτευχθεί.

Το μυστήριο όμως του τίτλου «αυτός που είχε», που δημιουργεί στον αναγνώστη ερωτήματα , όπως τι είχε αυτός; Τι έχω εγώ; Τι είχε αυτός; Τι θέλω εγώ; , ερωτήματα που δημιουργούνται συνειρμικά , θα απαντηθούν μόνο ατομικά.

Το μυστήριο του τίτλου θα παραμείνει μετέωρο, αναπάντητο, ανοιχτό και μετά το τέλος του βιβλίου , αφού το θέλω και το έχω είναι ζητήματα αυστηρώς προσωπικά και οι απαντήσεις δίδονται «κατά μόνας».

Αν στο αστυνομικό μυθιστόρημα το «καλό» και το «κακό» παίζει το παιχνίδι «κλέφτες και αστυνόμοι»και οι αλήθειες βγαίνουν«επαγωγικά», στην ιδιωτική μας ζωή το καλό και το κακό ενυπάρχει αντισταθμιστικά και οι προσωπικές μας αλήθειες βγαίνουν επώδυνα, τραυματικά και βασανιστικά.

Το αστυνομικό μυθιστόρημα ,βέβαια, έχει κατακριθεί από διανοούμενους και κριτικούς, κατά καιρούς, ως λαϊκή λογοτεχνία{Δ. Γκιώνης}, νοθευμένη λογοτεχνία{Γ. Κοροπούλης}, λογοτεχνία του τρόμου{Β. Αθανασόπουλος}, λογοτεχνία του τίποτα ή του ντόρου{Π. Μπουκάλας}, αλλά πάντως συνεχίζει την διαδρομή του με φανατικούς θαυμαστές αλλά και πολέμιους.

Ο καθηγητής της Εγκληματολογίας Γιάννης Πανούσης, δίνει το δικό του ορισμό για το αστυνομικό μυθιστόρημα:

«Είναι αυτό το είδος της λαϊκής λογοτεχνίας που αποδεικνύει τις ενοχές και τις ψευδαισθήσεις μιας κοινωνίας, η οποία εύκολα καταδικάζει τόσο το δράστη και το θύμα, όσο και τον αστυνόμο και το δικαστή, για να γλιτώσει την αυτοκριτική και την αυτογνωσία της. Μια κοινωνία η οποία την ίδια ώρα που καταδικάζει αρχίζει να κατανοεί και που λίγο μετά το πέρας της καθαρτήριας διαδικασίας, θάθελε να μπορούσε και να συγχωρέσει».

Κι’ εμείς με την σειρά μας διερωτόμαστε, αν η αποστροφή, από κάποιους στο αστυνομικό μυθιστόρημα οφείλεται στο ότι περιγράφει την κοινωνία σε αμοντάριστα πλάνα, χωρίς παραμορφωτικούς καθρέφτες, γλαφυρότητες, βερμπαλισμούς και άστοχες κορώνες,

ή γιατί καθρεφτίζει πράξεις και συμπεριφορές που αποσιωπούμε, εθελοτυφλούμε, αρνούμαστε να παραδεχθούμε ή δεν συμφέρει να αποκαλύψουμε. Όπως ακριβώς συμβαίνει και στο βιβλίο.

Τα μυθιστορήματα αυτού του είδους, άλλωστε,ανθούν σε εποχές απογοήτευσης, απαισιοδοξίας και διάψευσης,{Π. Ντ. Τζαίημς -Αστυνομική Ανασκόπηση} εξ αιτίας του οδυνηρού εκφυλισμού ιδεών και ευτελισμού προσώπων . Όπως ακριβώς στην εποχή μας.

Γιατί αυτή η λύτρωση της γραφής δεν είναι μόνο ένα σταυρόλεξο, αλλά μια κοινωνική αναπαράσταση{Πέτρος Μάρκαρης}.

Το αστυνομικό μυθιστόρημα δεν είναι προτρεπτικό ή καθοδηγητικό, δεν είναι συμβουλευτικό ή ηθικολογικό, είναι όμως αληθινό.

Από το αστυνομικό δελτίο, το δικαστικό ρεπορτάζ, μέχρι το αστυνομικό μυθιστόρημα,

Από την δολοφονία του Λαμπράκη και των θυμάτων του Κοεμτζή, μέχρι του Αλέξη Γρηγορόπουλου(των Εξαρχείων) και του Σεργιανόπουλου, κρύβεται μια πραγματικότητα,μια ωμή αλήθεια και παρεμβάλλεται μια δημοσιογραφική ή συγγραφική πένα, η οποία ανάλογα με το είδος της καταγράφει δημοσιογραφικά ή συγγράφει με μυθοπλασία.

Με σύμμαχο λοιπόν αυτή την ωμή αλήθεια, και εκπρόσωπο το βιβλίο του Δημήτρη Κεραμέα- Ντουμπουρίδη, το ίδιο το αστυνομικό μυθιστόρημα απαντά στους επικριτές του:

«Εικόνα σου είμαι κοινωνία και σου μοιάζω».{Ναυάγιο-Γαλάτεια Καζαντζάκη}.